Hoe het zwaaien begon

Een selfie

I.
Ik hou van zwaaien. Zwaaien maakt vrij. Zwaaien laat de ander zien dat je handen vrij zijn en er dus geen bedreiging is. Zwaaien wordt zowel bij verwelkoming als afscheid gedaan. Dat maakt zwaaien zo universeel. Zwaaien is volgens mij het absolute teken van vertrouwen. Deze bijdrage is een zwaai.

Onlangs liep ik door de Lenculenstraat naar huis. Zo ter hoogte van de Toneelacademie passeerde ik rechts drie mensen. Recht tegenover me aan de andere kant van de weg, waar de Lenculenstraat overgaat in de Tongersestraat liepen twee mensen aan de rechterkant. Vanaf de Ezelsmarkt kwam een man de hoek om bij het Tribunal en vanaf de Papenstraat kwamen een drietal studentes.

Een man van de Tongersestraat (rechts) zwaaide, waarschijnlijk naar de mensen die ik passeerde op de Lenculenstraat. Die zwaaiden terug. Op dat moment kwamen vanaf de Papenstraat de drie studentes de hoek om en zwaaiden terug naar de drie op de Lenculenstraat maar keken naar mij. Ik zwaaide terug naar de drie studentes, maar keek naar de man die bij het Tribunal de hoek om kwam.

Ik geloof dat we allemaal gelukkig waren. In vijf seconden zwaaien. Ik zwaai je.