Aandacht bij mijn studenten

Hekataios van Milete

De ergste vorm van ongelijkheid is proberen ongelijke dingen gelijk te maken.
Aristoteles

Berlijnse Muur

Tijdens een recent bezoek aan Berlijn viel het op, dat men altijd in staat is om - achteraf bezien ongewenste - situaties, zoals hier aan de Humboldt-Universität, te herstellen in hun oorspronkelijke vorm. Tijdens een later bezoek aan het voormalige Stasi-hoofdkwartier (nu o.a. voorzien met een museum, niet deze foto) liet een medewerker (zelf slachtoffer) mij weten: "Nicht alles war schlecht damals.Im Gegenteil: Vieles war viel kluger geregelt. Und ausserdem: wir hatten damals noch die Kraft und die Möglichkeit zu improvisieren."

Lotta continua!

Solliciteren

De PVV zoekt een persvoorlichter


Geachte

Voordat de media zich te goed doen aan de filering van de PVV door gewoon de gevoerde politiek te analyseren en het stemgedrag (zie ook NRC) en de postbodes in Nederland en anderen langzaam gaan ontdekken dat beloftes niet meer waard zijn dan de woorden waarin ze verpakt zijn, wil ik u graag een tip geven. Dit is dus geen sollicitatie, maar een welgemeend advies:

Kijk eens naar de The Century of the Self van Adam Curtis en leer veel van Edward de Bernays: de uitvinder van Public Relations en zelfs volksstammen aan het roken kreeg nadat hij de VS zelfs in de Eerste Wereldoorlog wist te dirigeren. Zijn primaire werk staat permanent op mijn leestafel en stond zelfs in de boekenkanst van de meester van de propaganda (afgezien van zijn abjecte politieke visie, toch een genie (maar dan van het kwaad)), Joseph Goebbels.

Zelf ben ik een adept van de neef van Sigmund Freud, maar helaas voor u, van extreemlinkse signatuur, en dus ongeschikt voor enige functie bij u. Niettemin ben ik ook een leerling van N. Chomsky en onderschrijf dus zijn pamflet "His Right to Say".

Met die achtergrond, bewonder ik uw optredens en de strategie in het publieke domein en hoop dan ook dat u uw toekomstige persvoorlichter de kneepjes van het vak als zodanig weet te beheersen.

Ik wens u veel succes toe in de toekomst (en veel hartelijke vijandschap)

Ik hou van u! En lust u rauw!

Padre, padre

(dit is eerder verschenen op het volkskrantblog De Stille Vluchteling van woensdag 9 mei 2007 0:57 door maiwald56)

^{foto: Adriaan Himmelreich}


Melancholie, spleen, Weltschmerz, saudade. Iedereen heeft er wel eens last van. Of plezier. Van weltschmerz heb ik doorgaans niet zo’n last. Mijn wereldbeeld wordt doorgaans gedreven door een mateloos optimisme. En spleen, ja spleen, dat is zo’n ding. Dat is voor mij die tot vrolijkheid stemmende droevigheid, waarmee ik dat hele wereldbeeld kan relativeren en dus de mateloosheid kan temmen. En dan saudade. Saudade is een woord dat ik ooit in Brazilie heb geleerd, waar ik omringd werd door emotionele kannibalen, mensen die zo’n onvertogen beroep op mij deden om deel te nemen aan dat wat zij voor mij belangrijk vonden, dat ik het zeker ooit eens een keer zou missen. Wat, wanneer en hoe bleef lange tijd in het ongewisse maar de banner boven mijn log getuigt daarvan. (Het is het terras van de Social Club in Leblon (Rio de Janeiro) op kerstavond en de dame die daar zo parmantig haar schreden zet is Judith Valentin. Judith Valentin kwam in de jaren dertig vanuit München naar Rio omdat haar ouders bijtijds wisten dat een groot deel van haar tijd- en landgenoten het liever op hadden met die mislukte Oostenrijkse kunstschilder om (uiteindelijk 12 van de) 1000 jaar te gaan genieten van hoog- en meerderwaardigheidsgevoelens. Over haar zal ik ongetwijfeld nog eens schrijven)
Maar dan melancholie. Het is een van de gemoedstoestanden die thuishoren in de rij humores die door de oude Griek Hippocrates aan lichaamssappen werden toegeschreven. Zelf heb ik me ooit laten vertellen dat ik eerder tot het sanguinisch-cholerische type behoor. Zeg maar: temperamentvolle driftkikker, iemand met teveel bloed en iets te veel gal. Daar kon ik, als toegewijd agnost, nog wel mee leven. De ontdekking van de melancholie in mij, vele jaren later na een mislukte liefde, was dan ook een schokkende ervaring. Melancholie was het te veel aan zwarte gal, dat kan opspelen bij onvervulde verlangens en herinneringen die nooit hebben bestaan. Melancholie werd identiek aan het verdriet aan het verleden, aan een gebeurtenis die zulk verdriet weer deed oproepen. Zeg maar: liefde, dood, Biberkopf, Brel, fado, blues, Bergman, de vrouwen in en van je leven en een eenzaam bejaard tandeloos besje die in een trein met vertraging  haar banaantje oppeuzelt. Melancholie is dan ook het voorportaal van religie omdat we uit het onbegrip dat: de aarde boven alles rond en toch eindig is in een grenzeloos universum; alles stroomt; liefde en dood onvermijdelijk maar onverklaarbaar geacht zijn, en door dit alles onze eenzaamheid willen opgeven om een gemeenschap van onkundigen te vormen teneinde het allemaal aan elkaar te verklaren. In twee- en in meerzaamheid.
Ik draag deze bijdrage dan ook op aan de kleine jongen, mijns gelijke, die mij huilend tegen het lijf liep toen ik onlangs de toiletten in de catacomben van het Teatro Olimpico te Vicenza verliet. Hij zag mij staan in antraciete broek en zwart hemd waar de boord van mijn witte t-shirt bovenuit stak als een befje – getuigenis van eervolle overmacht voor een katholiek zieltje - en snikte: “Padre, padre, ik ben mijn klas kwijt.” Ik bracht hem naar de ingang waar men zich verder ontfermde over deze verloren zoon. O zo bewust van mijn goede daad. En ging verder mijn weg.
^{foto: Adriaan Himmelreich}

Het parfum van de taal

Luister eens naar de gesprekken op een terras. De oppervlakkigheid, de dunheid, de nietszeggendheid. Soms zit daar dan ook nog een hond bij.
Maar heel af en toe zijn er uitzonderingen.
Naast me zat een man van gelijke leeftijd (hoewel hij veel jonger en frisser oogde omdat hij geen enkel spoortje van overmatig drank- en tabaksgebruik vertoonde). Hij droeg een beige korte broek en een lichtblauw polyesterhemd. Zijn bril was uit een Hans Anders duo pakket met gratis variolux. We kwamen al snel te praten over de bijenpopulatie in Nederland en de mogelijke oorzaken van de decimering daarvan. Ik was onder de indruk van de kennis van zaken van mijn buurman die er geen enkele twijfel over liet bestaan dat de Voorzienigheid overal een fikse vinger in de pap heeft bij elke creatie die in ons vizier kwam en ver daarbuiten. Hij was deskundige, kende luis, spin en kever bij naam en toenaam en gaf me al snel inzicht in de onmogelijkheid om de mineermotlarve uit de kastanjeboom in mijn tuin zonder chemie te verdrijven.
Wel gaf hij nuttige tips voor het verwijderen van luis uit rozen en heesters. Met uitzondering van de schildluis. Die was ook niet bestrijden en dat had te maken met een uitzonderlijk sexleven van het beestje.
Hij vertelde mij dat het mannetje bij de voortplanting op elke willekeurige plek bij het vrouwtje een gaatje boorde en daarna zijn plicht deed om het geslacht voor te zetten.

Wat een geluk!

De dobbelsteen is in een kubus geperst toeval.