Uit de luwte?

De wereld ontwaakt. Hier in de luwte zindert het stillekes. Het ongeduld van de mensen om het leven weer op te pakken is zichtbaar. Ondanks alle vooraangekondigde restricties met het dreigende oog op een tweede golf. Of zelfs een derde, of misschien zelfs – zoals sommigen beweren – een eeuwigdurende terugkerende golf.

Eenrichtingsverkeer in winkelstraten, voorzichtige heropening van de horeca, ontlasting van de ziekenhuizen, het geknutsel tijdens het nieuwe begroeten, de afbakening van rijen voor supermarkten, het ontsmetten van gebruikte voorwerpen, het gebruik van tweede woningen, het gereguleerd bezoeken van zorginstellingen en ziekenhuizen, de dreigende kaalslag in de cultuur, en de ophanden zijnde recessie (die volgens enkele economen maar van korte duur zal zijn)… het zijn de omstandigheden die velen van ons zien dat het ergste leed is geleden.

Ik laat graag in het midden of dat allemaal klopt.

Ik wacht af. Ik wacht af met de wetenschap dat ik hier in de luwte mij eigenlijk best wel vermaak. Ondanks dat mijn actieradius al twee maanden zeer beperkt is en ik elke rits in de muren heb verkend; elk stofje heb weggewerkt; elke dag geen ander nieuws heb gezien dan corona hier, corona daar; elk blaadje van planten en bomen aan een nauwkeurige inspectie heb kunnen onderwerpen (dus de lente op de voet heb gevolgd); nog nooit zo weinig kilometers heb gemaakt om vrienden, bekenden, collega’s te kunnen zien; bijna elke dag – met dank aan het prachtige weer – kan genieten van die ongekend strakke blauwe luchten, bijna zonder condensstrepen; de terugkeer van de bevers; Ilja Leonard Pfeijffer heb zien degraderen van een briljant schrijver, dichter tot een middelmatig chroniqueur; op afstand afscheid heb moeten nemen van enkele gewaardeerden, bekenden, jazelfs een geliefde, en hier en daar zelfs mensen heb kunnen troosten, kunnen oppeppen.

Dat alles hier in de luwte. De luwte waar ik me desondanks of juist dankzij, op mijn plek voel. Want hier vanuit de luwte ben ik alleen maar indirect getroffen door de waan van de dag, die in tijden van corona, alleen nog maar prangender en bedrukkender is geworden en door de uitwas waarschijnlijk manifester wordt dan ooit. Omdat de waan nu gereguleerd is en zoals het er naar uit ziet ook zal blijven. Dat noemen ze het ‘nieuwe normaal’.

Daarom verkies ik om in de luwte te blijven, en kan ik vanuit deze uitkijkpost verder gaan met mijn observaties en met de juiste, afstand gadeslaan dat de lucht weer langzaam troebeler wordt, dat de shop-till-you-droppers de binnensteden weer overrompelen, en de schijnbaar zorgelozen weer worden aangespoord om overprijsde lattes en frappucinos te drinken, dat de verveelde mens zich laat verdoven door het ene na het andere overrompelende evenement, dat Ryan Air ons weer aanspoort om net te doen alsof we allemaal voor een prikkie wereldreizigers kunnen zijn, en in het kielzog daarvan het verdienmodel Airbnb de mooie binnensteden tot rolbanen voor miljoen sleepkoffers ombouwt, , dat ik kritiekloos even de auto neem om een paar kilometer verderop een pakje shag te kopen.

De luwte. Het is een luxe. Die wil ik houden en wacht met spanning het vervolg af.

Heimat, das Ende (een ode aan Oma Käddi)

Oma Käddi voor de eerste keer in haar leven in een McDonalds enkele maanden geleden. De hamburger heeft ze nog niet eens aangeraakt. "Ist das Essen?". Enkel de salade, heeft ze gegeten. "Schmeckt wie nix."

Ik ben niet zo goed in rouwen. Mijn vader en moeder hebben alle twee vrijwillig hun stervensmoment gekozen. Mijn moeder heeft daarbij een zakje met vergeet-mij-niet-zaadjes achtergelaten, dus dat is elk jaar weer een fraai aanzicht in onze tuin, plus een (voorlopig blijvende) herinnering. Ik heb wel een paar keer verdriet gehad. De eerste keer was toen Leo stierf aan een hersenvliesontsteking. Ik was toen zeven. Tja, dan snap je nog niet zoveel van al die huilende en rouwende mensen.

De tweede keer was de dood van mijn tante, de zus van mijn moeder en eigenlijk een soort moeder voor mij. Die had echter zo'n getormenteerd leven achter de rug, met concentratiekampen en zo, dat haar zelfmoord zoiets als vanzelfsprekend was. De derde keer was toen mijn toen beste vriend bedacht om 12 hoog naar beneden te springen. Ik zat toen in Canada en had andere dingen aan mijn kop. De vierde en vijfde keer was er langdurig liefdesverdriet, waarvan de vierde keer weer helemaal goed is gekomen omdat zij nu mijn vrouw is.

En nu komt de zesde keer.

Op dit moment ligt Oma Käddi op sterven in een ziekenhuis bij Trier. Ik treur nu toch al een beetje, want Oma Käddi is niet alleen de oma van mijn zoon, maar ook de vrouw waar ik een hele speciale band mee heb. Vanwege corona kan ik geen afscheid van haar nemen.

De band tussen Oma Käddi en mij heet Heimat. Niet dat algemeen Duitse begrip, waar Nederlanders hun neus voor kunnen ophalen. Maar Heimat, in de zin van de briljante serie van Edgar Reitz. (De oplettende lezer van dit blog heeft al een vermoeden hoezeer ik dit meesterwerk waardeer, wat blijkt uit de ondertitel van dit blog). 

Maar wat heeft Oma Käddi daarmee van doen? Om dat te begrijpen zouden jullie lezers misschien eerst Heimat uit de dvd-box moeten halen en weer eens gaan kijken (iets dat ik elke twee, drie jaar doe), maar dat ga ik jullie niet verplichten. Maar even ter opfrissing. Het is de geschiedenis van de familie Simon in de Hunsrück, tegen de achtergrond van die enorme en heftige geschiedenis van Duitsland.

Nu dan, Oma Käddi. Zij komt niet uit Schabach maar uit Gladbach, een gehucht in de Süd-Eifel (aan de ander kant van de Hunsrück, gescheiden door de Mosel). Ze had alleen lagere school en trouwde na de oorlog met Jacob, een uit Beshka (Servië) stammende Volksduitser en ze gingen in het een uur en drie kwartier wandelend van Gladbach verderop gelegen Salmrohr wonen. Jakob was een norse, hardwerkende man, maar volgens de normen en waarden in de regio een 'Jugo' (een buitenlander dus). Oma Käddi en Jacob kregen vier kinderen en groeide in relatief armoedige omstandigheden op. Elk jaar in september en oktober moest er worden bijverdiend in de druivenpluk aan de oevers van de Mosel. Jacob stookte thuis zijn eigen Birkwurtz en Viez (een sterk drankje van appels). Maar ze konden goed sparen (zoals alle Duitsers), bouwden een huisje met een tuin waar Oma Käddi sinds jaar en dag (en tot voor kort) jaarlijks sla, aardappelen, aardbeien, tomaten, prei, uien, wortels, kool, raap, augurken, en nog vele andere soorten groenten en fruit liet groeien en bloeien en ze bij overschot te wecken.

Jacob was vaak van huis omdat hij in opdracht van de Bundesbahn mee moest helpen bij de opbouw van het na-oorlogse Duitsland, met de aanleg van de spoorlijnen in het 200 kilometer verderop gelegen Ruhrgebiet. Oma Käddi zorgde thuis voor huis, haard en de kinderen. Die laatsten kwamen allemaal goed terecht. Met of zonder nascholing konden ze allemaal naar de universiteit. Behalve de jongste. Die bleef in het dorp en is bouwheer geworden van energieverbruiksvriendelijke huizen met eigen water en stroomvoorzieningen, nog voordat de ecologische voetafdruk een begrip werd.

Ik leerde de dochter van Oma Käddi kennen en in de korte tijd dat we verkeerden zijn we er in ieder geval in geslaagd een prachtige zoon op de wereld te brengen. En dus leerde ik ook Oma Käddi kennen. Zo'n mens die de keuken tot de spil van alle sociale activiteit heeft bepaald, waar het altijd geurde naar taart of rinderbraten, waar je op elk moment van de dag naar binnen kon en het simpele verhaal doen of aanhoren. Het bankstel in de woonkamer stond permanent in een plastic foedraal. In die tijd heeft Oma Käddi voor de eerste keer de zee gezien! Sterker nog: ze had haar geboortestreek daarvoor nog nooit echt verlaten. (Behalve voor een dagbezoek aan enkele van haar kinderen in Keulen).

Oma Käddi was als Chauncy Gardener uit Being There, en als het haar te veel werd riep ze uit "Jossip, Marie, Kind, dat is me eppes" en maakte een 'schmier' met 'rettich' en zelfgemaakte worst. Ze noemde mij "A goot Haut" en dat is altijd zo gebleven. Ze snapte dat haar dochter en ik niet echt voor elkaar gemaakt waren, maar ze had er wel een pracht kleinzoon aan over gehouden.

Haar kleinzoon heet Simon. U snapt wel waarom. Kijk Heimat...

SAMENZWERING!

Julia Roberts is met haar derde man getrouwd in Taos, New Mexico. Taos heeft gemiddeld de minste bewolking van de VS en de behoort tot de streken in de VS met de zuiverste lucht. Zij heeft haar kinderen naar Hindoe-goden genoemd. Mel Gibson is een sedevacantist, een zeg maar rare katholiek (hoewel, dat lijkt op een pleonasme), bovendien homofoob en een ontkenner van de klimaatverandering. Samen speelden ze in de Conspiracy Theory. Toeval?

Niet als je het mij vraagt. Julia Roberts is een tijd geleden heel vaak uitgeroepen tot de mooiste vrouw ter wereld. Mel Gibson niet. Want hij is geen vrouw. Wel is (of misschien was) hij begeerd.

Maar nu komt het. De huidige paus (dus die niet door Mel Gibson wordt erkend) pleit voor radicale ingrepen om de klimaatverandering te bestrijden. Ook preekt hij voor een leeg St.Pietersplein tegenwoordig, vanwege het virus. Julia Roberts heeft onlangs in een interview met het gezaghebbende Amerikaanse blad People gezegd dat ze, na haar Grote Jaren, de leegte als iets prettigs ervaart…..

STOP!  CUT! OPNIEUW!

We genieten al een paar weken van prachtig helder weer. De lucht is nog nooit zo schoon geweest. Greta Thunberg houdt zich opvallend stil. Er zijn bijna geen vliegtuigen in de lucht. CO2-uitstoot daalt zienderogen. Ik kan vanaf de heuvel achter me de Eifel zien en over de Technicolor werkelijkheid heb ik het al eerder gehad. Het coronavirus is dus een bedenksel van Al Gore en Greta Thunberg (en wedden dat die George Soros erachter zit!)...

SHIT! ALWEER NIET….

Mark Zuckerberg vaart wel bij de huidige crisis. Net als Netflix en niet te vergeten Jeff Besos. Die willen niets anders dan dat we posten, kijken en pakjes versturen. Jeff Besos is ook eigenaar van The Washington Post (Post … posten… hebben jullie ‘m?) en die krant heeft in zijn masthead Democracy Dies in Darkness en, bovendien, de vrouw van Mark koketteert met het boeddhisme en dat is een deur verder van het hindoeïsme. De kinderen van Julia heten Laxmi, Ganesh en Krishna Balram. Laxmi is de godin van licht, rijkdom en geluk. Besos is de rijkste man op aarde. Ganesh is de beschermheilige van de reizigers (en we mogen nu niet reizen!) en Zuckerberg is oprichter van FWD.us, een organisatie die zich inzet voor een liberale immigratiepolitiek in de VS (dus tegen Trump! En immigranten reizen!). En Krishna Balram is de god die er voor pleit dat het gereedschap van boeren gebruikt kan worden als wapens (dus het omgekeerde van wat de paus en de katholieke kerk wil (“zwaarden in ploegscharen”))...

Snappen jullie het nog?

Ik ook niet, en dat is maar goed ook. Keep going strong! De scholen blijven voorlopig nog dicht. Musea ook en festivals kunnen we deze zomer vergeten. Zou George Soros een short hebben ingezet op Live Nation? (voor de niet-ingewijden: de grootste festivalorganisator ter wereld)?

Samenzweerderstheoretici. Hou alsjeblieft op en bekommer je om het dagelijkse leven. Het is al moeilijk genoeg.

De toestand is hopeloos maar niet ernstig

De toestand is hopeloos maar niet ernstig is de titel van een programma op Radio 1 (de kwalitatief briljante versie, die van de VRT, dus niet die in elkaar gekwakte, vaak slecht geredigeerde, uit een van de Hilversa). Poezie! 

Bovendien sluit die titel aan bij mijn toestand (en die van miljoenen anderen).

Aan huis gekluisterd raak ik zeer vertrouwd met het fenomeen van binge-watching. Hopeloos. In het verleden had ik daar een bescheiden ervaring mee toen ik de moeder van alle stream-series The Sopranos tussen 1999 en 2006 heb verzwolgen, heb opgenomen en daarna nog een keer of twee bekeken heb. Twee jaar later gevolgd door Breaking Bad. Ook die heb ik nog maar eens een keer extra bekeken. Tenslotte, zo mijn bescheiden mening, heb je daarmee toch wel de twee beste series aller tijden te pakken.

Maar toen was er nog geen Netflix hier in de luwte en moest ik netjes wachten totdat de vpro of Canvas de afleveringen mondjesmaat toedienden.

Dat gaat nu dus anders. Want aangezien ik nu tijd genoeg heb en toch al zo goed als nooit lineaire tv kijk (ik heb pas sinds anderhalve jaar een een tv met kabelabonnement) pluis ik Netflix door en tussen de bagger zitten er wel eens een aardige documentaire en een paar echt verrassende series. Dat doe ik omdat ik me moet gedragen alsof ik ziek ben (of in ieder geval opgesloten zit) zonder dat ik ziek ben.

Een hopeloze situatie, maar vooralsnog niet ernstig (zolang we de afstand maar kunnen behouden en niemand getuige is van elkaars hopeloosheid)

Met al dat gezoek en gekijk ben ik echter in de vingers geraakt van het algoritme van Netflix. Het begon met One of us over het lot van drie mensen die verdreven worden uit een chassidische gemeenschap in New York. Daarna kreeg ik van de streamingsdienst de tip om maar eens naar Unorthodox te kijken. Een gedramatiseerde versie met ongeveer hetzelfde thema. Netflix moet wel denken: dat IP-adres daar moet wel iets hebben met geïsoleerde religieuze gemeenschappen en plots kreeg ik aanbevelingen om ook naar  שטיסל‎(Shtisel) te kijken, de komedie Wolkenbruchs wunderliche Reise in die Arme einer Schickse maar ook hele zware ernstige documentaires over ghetto's, concentratiekampen, Einsatzgruppen... 

Zoals gezegd: tijd genoeg, dus heb ik Shtisel maar eens bekeken. Twee seizoenen verdeeld over drie dagen. (Overigens een aanrader vanwege de geweldige acteerprestaties, maar het verhaal gaat 24 afleveringen eigenlijk nergens anders over dat een jongeman maar niet aan de pruikendragende vrouw geraakt en liever wil schilderen).

Maar in tijden van corona is dat niet het enige algoritme waar ik in word opgenomen. Ik weet niet hoe het anderen vergaat, maar ik zie op Instagram en het door mij dezer tijden vaak gebruikte Facebook heel veel specifieke advertenties opduiken die mij echt bestemd lijken voor mensen die niets anders te doen hebben dan originele foto's en filmpjes te creëren. Maar ook voor mensen die behoefte hebben aan yoga, mindfullness, bezinning, fitness zonder instructeurs, tuinieren en muziek- en taallessen zonder leraar (terzijde: ik krijg regelmatig advertenties of ik hebreeuws wil leren).

Coronatijden. Dat virus komt niet alleen via lichamelijke sappen, maar ook nog eens in de vorm van algoritmes.

Netflix heeft me inmiddels gevraagd om ook Kalifat te bekijken. Ook over een geïsoleerde religieuze gemeenschap, maar dan anders. Ik heb het in een dag uitgekeken, deze zweedse serie. Top!

Ellende

Zou ik het contact met de werkelijkheid verliezen? Hier in de comfortabele luwte begint toch het gevoel te overheersen dat ik nog enkel een enkelband mis waarmee de autoriteiten mij kunnen controleren waar ik me bevind. Ik kom echter niet verder dan de heuvels achter mijn huis. De belangrijkste directe ervaringen worden gedeeld met de buren of met voorbijgangers tijdens mijn dagelijkse wandelingen. Ook krijg ik wat mee van mijn vrouw, die het als een echt uitje begint te zien om gewapend met latexhandschoentjes en ontsmettingshandelingen naar de supermarkt te gaan en mij daar verslag van doet.

De rest volg ik via de krant, facebook, instagram, whatsapp-berichtjes uit Italië, Duitsland, VS en Engeland, af en toe tv en de nodige portie Netflix. Volgens mij zitten er genoeg witte-boordencriminelen en van aanranding verdachte filmmoguls zo ook in huisarrest.

Mijn horizon bestaat dus, zoals bij zovelen, uit Covid-19. En die bestaat uit – met excuses aan al die mensen die er ellendiger aan toe zijn, en dat zijn er beslist heel wat! – een prachtige blauwe hemel, een weldadige lentetuin, twee katten die de hele dag spelen, frisse lucht, kippen, de aanleg van een moestuin, een goede conditie. (Plus natuurlijk mijn met de dag stijgende vaardigheden als homeschoolmaster).

Ik noem dat overigens niet saai. Maar doordat ik geen enkelband heb, en dus ook geen crimineel, slaat door de routine ook wel een beetje verveling toe, en dus heb ik maar de gelegenheid genomen een gedachtenexperiment uit te voeren om die verveling niet mijn huidige leven te laten bepalen. Aanleiding waren de foto’s die mijn vriend Daniel uit New York op Facebook heeft gepost. Waar anders een gestage en volle stroom van mensen en auto’s de straten bevolken, heerst leegte. Alsof er een neutronenbom is ontploft. Ik vroeg me af hoe de wereld er uit gezien zou hebben gezien als er nergens maatregelen waren genomen? Zaten we dan al aan miljoenen doden? Het openbare leven helemaal afgeschaft? Elke ontmoeting met een mens een poging tot doodslag of zelfs moord?

Met die apocalyptische visie zou dan elke twijfel over het disfunctioneren van de wereld worden weggenomen omdat er geen enkele hoop meer zou zijn dan alleen maar immuniteit.

Ik zie beelden van hordes die supermarkten leegplunderen, tankstations leegpompen, banken overvallen, schurken die willekeurig om zich heen beginnen te schieten, omdat het toch niet meer uitmaakt, preppers die zich verschanst hebben in hun geïsoleerde bunkers in de achtertuin of de kelder.

Zeg maar Het Einde van de Geschiedenis, maar dan voor de echt. (Terzijde: ik wacht met ongenoegen op die eerste rellen...)

Ik sluit het gedachtenexperiment maar snel af.

Maar aan de andere kant, zo heel egoïstisch gedacht vanuit de comfortabele luwte, denk ik: dan komen we toch heel dichtbij de ultieme “Verelendungstheorie” die we (volgens sommigen van mijn kant van het politieke spectrum) nodig zouden moeten hebben om de zaak eens voor eens en voor altijd op de goede baan te krijgen?

Dus kijk ik naar de spelende katten, de moestuin in aanleg, de kippen, de heldere blauwe lucht, de ontluikende natuur, mijn vrouw die het nodige ontsmet na het inkopen doen en droom van een rechtvaardige wereld waar geen plaats is voor idioten die het nu en in de geschiedenis al zo vaak verknald hebben, en denk: het is misschien wel goed zo.

Technicolor en intimiteit

Lief virus,

Nog even, en dan schakel ik over op het minder intieme "lief virus". Dan ga ik die intimiteit nog alleen maar delen met mijn (echte) dierbaren. Genoeg geflikflooi. Ik las ergens: "intimiteit [momenteel]  is zowel de ziekte als het medicijn". Want er zijn steeds minder mensen die er mee om kunnen gaan nu jij dicteert wat de voorwaarden voor intimiteit zijn. Hordes deskundigen, vooral de serieuze, komen woorden en beelden tekort om te beschrijven wat de gevolgen nu al zijn van die opgedrongen intimiteit. Intimiteit kan ook intimiderend zijn, getuige de vele raadgevingen van heel veel 'gogen' en 'logen', zowel fake als echt.

Om bij echt en intimiteit te blijven. Nu de zon hier al dagen zo prachtig schijnt, de ontbrekende condensstrepen van de vliegtuigen de hemel doen oplichten, de maan de nacht verlicht als staan er honderdduizenden zwart-wit televisies tegelijkertijd aan, valt me op dat technicolor nog helemaal niet zo'n slecht procedé was om kleurenfilms te schieten. Blauw is blauw, rood is rood en groen is groen (en alles wat daar tussenin zit).

Ik merkte dat toen ik door de cementfabriek liep, hier achter de heuvel. Maar ook even later toen ik met mijn iPhone een foto maakte van een speelgoed langs het kanaal.  De app, die ik ooit eens had aangeschaft om filters te gebruiken had ook een "technicolor-feature" (zoals dat heet). Toen ik die gebruikte, gebeurde er niets. De kleuren bleven net zo verzadigd als in hun oorspronkelijkheid.


De kleuren van Alice in Wonderland, Gone With The Wind, Sneeuwwitje en de zeven dwergen, zijn er gewoon in werkelijkheid! Dat noem ik een wonder! Een wonder van schoonheid! En dat 85 jaar na

Das Kunstwerk im Zeitalter seiner technischen Reproduzierbarkeit van Walter Benjamin. 

De kleuren op scherp zetten. Zodat we niet meer hoeven te twijfelen over wat rood, blauw of groen is.  Indirect gun ik jou die ontwikkeling. Maar, omdat je ook een duivel bent heb ik ook de bespiegelingen over de verhoudingen in onze samenlevingen met zijn gogen en logen die het eigenlijk ook allemaal niet meer weten op scherp gezet, onder loep genomen. De lofzang van de bezorgden over ons klimaat op jou, het egoïstisch gejuich van flitshandelaren, de klaagzang van de kleine zelfstandigen, de trieste beschouwingen van Nobelprijs-winnende economen, het voer dat je geeft aan samenzweringstheorieën, de macht die je geeft aan dwazen.

Het zijn maar ogenschijnlijk nietszeggende details, vergeleken met wat ik denk dat ons te wachten staat. Met die technicolor is het straks voorbij, als de vliegtuigen weer de lucht ingaan en we allemaal weer worden verzwolgen door de onrust van voorheen en de 'reset' waar iedereen over spreekt niets anders is dan het recreëren en herpositioneren van de verhoudingen. Maar dan nog scherper gedefinieerd. Nog meer verwarring, nog meer onderscheid tussen de haves en havenots. 

Straks. Dan hebben we weer filters nodig om te zien hoe het was. Filters die ons het zicht op de werkelijkheid ontnemen. En intimiteit weer iets is waar we maar beter over kunnen zwijgen.

Sommigen zullen lachen om je, als een scheet in de geschiedenis. Velen zullen je herinneren als een oorlog. Een oorlog tegen een onbekende.....

Over pompend remmen, vreemdgaan en Dylan

Lief virus

Ik heb me even gedeisd gehouden. Zoals dat verwacht wordt als je in de luwte zit. Dat komt omdat sommige mensen die luwte al te letterlijk nemen, en ik me dus, volgens die mensen, niet mag bemoeien met zaken die jou aangaan. Maar ja, ik kan mijn mond niet houden, dus denken mensen al heel snel: wat lult die vent daar vanuit de luwte? In de windstilte, beschut tegen alles. Dat herinnert me aan de tijd dat je Zuid-Afrika in de tijd van apartheid niet mocht veroordelen, omdat je er nog nooit geweest was. Of de Vietnamoorlog. Of recenter, de pandemie die jouw naam draagt.

Nou, ik zeg je, in de luwte hoef je echt niet je mond te houden. De luwte is niets stiekems. Ook in de luwte kun je slachtoffer worden. Maar de luwte is goed voor het hoofdje. Je ziet dingen veel helderder dan als je in de volle wind staat en alles maar om je oren vliegt. Zo kreeg ik van een facebook-vriend te horen: Mat, ben je gehackt of zo? Schrijf jij allemaal die onzin? Ik antwoordde hem: Onzin?

Ik wacht nog steeds op antwoord.

Maar het heeft me toch aan het denken gezet. Als die facebookvriend vindt dat dit onzin is, dan vraag ik: waarom vindt hij dat onzin? Leest hij niet? Wil hij niet lezen dat ik te hoop loop tegenover heel veel door mij verwachte ontwikkelingen die jij in gang hebt gezet? Of zit hij zelf in de luwte? Ik weet het niet. Want hij antwoordt niet.

Zoals zovelen niet antwoorden op prangende vragen. Niet kunnen antwoorden, omdat je zo ongewis bent. En blijft! Want wat komt er op ons af, als jij verder tot een onschuldig microding gemuteerd bent?

Je schijnt aan je terugtocht bezig te zijn (dat lees en zie ik althans in de betrouwbare media) en nu begint het gekrakeel over jouw 'exit'.  Hoe gaan samenlevingen dat aanpakken?, is de vraag. Horeca over de kop, kleine ondernemingen in absolute nood, mensen zonder reserves op de drempel van rebellie, Efteling en Plopsaland dicht en Tomorrowland nog alleen als vorige edities te streamen. De 'hunger game' is gestart.

In Nederland gaan ze waarschijnlijk voor 'pompend remmen'. Het land wordt opgedeeld in gelijktallige zones. Een zone wordt vrijgelaten, de andere niet. En dat moet dan om en om gaan en over en weer. Zo wordt dan langzaam maar zeker immuniteit opgebouwd en wordt je echt onschadelijk gemaakt. In Panama gaan ze de verdeling tussen mannen en vrouwen doen. De ene dag mogen de mannen uit, de andere dag de vrouwen. (Ik vraag me af of die mannen dan niet naar andere vrouwen gaan, want ik heb begrepen dat in Panama (net als in Italië en Frankrijk (et alors?) overspel een geaccepteerd maatschappelijk verschijnsel is).

Ja, pompend remmen. Waarom pakken ze niet het alfabet? Eerst de mensen wier achternaam met een A en een Z beginnen vrijlaten, dan B en IJ (ofY) en zo verder. Of naar leeftijd! Eerst die 60plussers zoals ik, behorend tot de risicogroepen (ik ben hartpatiënt, weet je nog), uit de luwte halen (bij voorkeur naar een uitverkocht Dylanconcert). En die laten omvallen. De rest kan door....  naar het post-coronatijdperk. Drie problemen opgelost: het pensioengat en dit blog. En we zijn van Dylans Neverending Tour verlost.

Il paese guida nella sua forma più triste

Caro virus

Spero davvero che gli olandesi, se arrivano lì quest'estate, vengano guardati con il collo in Bella Italia, saranno rimandati nella nuova culla dell'autoriforificazione. Che servono le loro pizze, vongole, pasta e arrancini pieni di virus corona. Per un prezzo troppo alto.

Come posso tornare a quello?

Holman ha scritto una rubrica sul giornale Het Parool, dove va molto contro l'Italia. L'Italia sta mangiando dalla pentola che apparentemente non c'è (?) I profittatori, lo sono. Parassiti. E con ciò, Holman è completamente in linea con il governo olandese. Penso che Holman sia comunque un turd, ma come virus non ti è molto utile. Nemmeno i miei lettori. Ognuno ha la sua opinione, giusto?

Ciò che mi ha sorpreso è che (a causa tua?) Un uomo che ho pensato molto in alto fino ad ora (Allez, il suo nome è Jan van Groenendaal), che ha anche elogiato quella colonna.

L'Italia pende dalla mangiatoia dell'Europa. Sfrutta tutto ciò che l'Europa ha da offrire. Vive a credito. E noi (almeno i Paesi Bassi) ne abbiamo avuto abbastanza. È il tono di quella storia.

Questa è una retorica che mi sembra familiare da quella precedente crisi non virale (circa dieci anni fa). E che ora è diventato un luogo comune nei Paesi Bassi, data la sempre crescente popolarità di VVD e Rutte.

Il paese guida nella sua forma più triste.

Perché, caro virus, ciò che non sai, ma ciò che la gente ha bisogno di sapere, è che l'intero ragionamento è sbagliato. E faccio appello a tre autorità lì: Paul Krugman, Daniel Kahneman e Simon Schumacher. I primi due sono vincitori del premio Nobel, il terzo è mio figlio che si è appena laureato con una tesi sulle alternative al Prodotto nazionale lordo.

Una volta la Grecia veniva attirata nell'UE con la prospettiva di poter raggiungere lo stesso livello di prosperità in pochissimo tempo come Germania, Paesi Bassi, Belgio ecc. Ma poi, sotto una forte pressione, dovevano aderire alle regole del sistema: un discorso neoliberista , di cui non voglio davvero parlare adesso, ma dove solo le banche, gli investitori, i produttori di denaro e altri che possono solo pensare: what's in it for me, ne traggono beneficio. La Grecia ha dovuto prestarsi per soddisfare tali requisiti. Perché ciò non può essere ottenuto con una semplice produttività. Periodo. Spagna e Portogallo avevano precedentemente incontrato questo scenario.

Ma poi l'Italia. Perché parassita? Il nord è economicamente la terza regione economica più forte in Europa, con una produttività che i Paesi Bassi possono attirare l'attenzione. Inoltre, in Italia la produttività non rientra nel settore dei servizi (i Paesi Bassi possono essere solo così pedanticamente calvinisti perché sono la protezione fiscale di circa tutti i nuovi principali attori globali come Apple, Google, Starbucks, U2, Rolling Stones; i deputati del gas a Groningen! E un settore terziario e quaternario che esplode), ma nel settore manifatturiero. Le piccole attività artigianali, piene di artigianato! Sono al centro di quell'economia.

Inoltre, l'Italia ha lottato da tempo immemorabile con l'inconciliabile differenza tra estremamente povero (sud) ed estremamente ricco (nord). Una differenza che non può essere risolta in questo modo, ma che devi prendere in considerazione con gli investimenti pubblici. Istruzione, assistenza sanitaria, infrastrutture devono essere le stesse ovunque nel paese, giusto? (Ad esempio, chiedi ai Limburgo dopo la chiusura della miniera o al popolo di Groningen che non ha mai visto un centesimo delle rese di gas). Non è senza ragione che la Lega sia un club del genere che preferisce legare il Sud Italia all'Africa.

E dove Grecia, Spagna, Portogallo, Italia hanno dovuto trovare conforto negli ultimi anni? Alle banche, ai tagli ai compiti pubblici ...

E poi l'UE. L'UNIONE. Con i suoi fondamenti di solidarietà e solidarietà condivisa e prospera per prevenire le guerre (perché così si pensava una volta). Cosa fanno i Paesi Bassi? Dice, dai un'occhiata. Assicurati solo che il tuo libro delle pulizie sia in ordine .... Ma come può essere il libro delle pulizie se continui a sentire che il tuo libro delle pulizie è fuori servizio. Doppio legame! Doppio legame, Jan van Groenendaal e molti altri in quella zona umida angusta, quel lussuoso paesaggio di ventagli di detriti, che in realtà è destinato al pesce!

Ah, caro virus. Sto andando di nuovo lontano. Lascia che lo tenga vicino a noi. Su Facebook, questa residente italiana perfettamente normale sta lavorando dalla sua cucina in un cri de coeur. Sulle conseguenze di ... te. Con tutte le sue preoccupazioni quotidiane. Solo una donna in cucina. E ascolta che voce!

Het gidsland. In al zijn triestheid

Lief virus

Ik hoop echt dat Nederlanders, mochten ze er deze zomer nog geraken, in Bella Italia met de nek worden aangekeken, worden teruggestuurd naar de nieuwe bakermat van zelfverheerlijking. Dat er pizza's, vongole, pasta's en arrancini vol met coronavirussen worden geserveerd. Voor een veel te hoge prijs.

Hoe kom ik daar nu weer bij?

In het Parool schreef Holman een column waar hij Italië er van langs geeft. Italië vreet weer uit de pot die er blijkbaar niet is (?) Profiteurs, zijn het. Parasieten. En daarmee is Holman helemaal in de lijn met de Nederlandse regering. Ik vind Holman sowieso een drol, maar daar heb jij als virus niet zoveel aan. Mijn lezers ook niet. Ieder zijn mening, toch?

Waar ik wel verbaasd over was, is dat (door jou?) een man die ik tot nog toe zeer hoog achtte (Allez, hij heet Jan van Groenendaal), die column ook nog een pluim gaf.

Italie hangt aan de trog van Europa. Maakt misbruik van alles wat Europa te bieden heeft. Leeft op de pof. En wij (althans Nederland) hebben er genoeg van. Is de teneur van dat verhaal.

Dat is een retoriek die me bekend voorkomt van die vorige - niet-virale - crisis. En die nu gemeengoed is geworden in Nederland, gezien de almaar stijgende populariteit van de VVD en Rutte.

Het gidsland in zijn meest trieste vorm.

Want, lief virus, wat jij niet weet, maar wat de mensen wel moeten weten, is dat die hele redenering van geen kant klopt. En ik beroep me daar op drie autoriteiten: Paul Krugman, Daniel Kahneman en Simon Schumacher. De eerste twee zijn Nobelprijswinnaars, de derde is mijn zoon die zojuist zijn bachelor heeft gehaald met een thesis over alternatieven voor het Bruto Nationaal Product.

Griekenland is ooit de EU binnengelokt met het perspectief dat ze binnen no-time hetzelfde welvaartsniveau zouden kunnen bereiken als Duitsland, Nederland, België etc. Maar dan moesten ze - onder grote druk - zich wel aan de regels houden van het bestel: een neoliberaal discours, waar ik het echt nu niet over wil hebben, maar waar alleen maar banken, investeerders, money-makers en anderen die alleen maar kunnen denken: what's in it for me, baat bij hebben. Griekenland heeft zich kapot moeten lenen om aan die eisen te voldoen. Want dat is niet met simpele productiviteit te bereiken. Punt uit. Spanje en Portugal hadden eerder al aan dit scenario voldaan.

Maar dan Italië. Hoezo parasitair? Het noorden is economisch de op twee na de sterkste economische regio van Europa, met een productiviteit waar Nederland een puntje aan kan zuigen. Bovendien ligt in Italië de productiviteit namelijk niet in de dienstensector (Nederland kan alleen maar zo pedant calvinistisch zijn omdat het de tax shelter is van ongeveer alle belangrijke new global players als Apple, Google, Starbucks, U2, Rolling Stones; de plaatsvervangers van het het Groningse gas! en een uit zijn voegen barstende tertiaire en quartaire sector), maar in de maakindustrie. Kleine ambachtelijke bedrijven, bulkend van vakmanschap!, zijn het hart van die economie.

Daarnaast heeft Italië al sinds mensenheugenis te kampen met het onoverbrugbare verschil tussen extreem arm (zuid) en puissant rijk (noord). Een verschil dat niet zomaar is op te lossen, maar waar je met publieke investeringen wel rekening mee hebt te houden. Onderwijs, gezondheidszorg, infrastructuur moet overal in het land gelijk zijn, toch? (Vraag dat bijvoorbeeld maar eens de Limburgers na de mijnsluiting of de Groningers die nog nooit een cent gezien hebben van de gasopbrengsten). De Lega is niet voor niets zo'n club die Zuid-Italië het liefst aan Afrika wil binden.

En waar hebben Griekenland, Spanje, Portugal, Italië de laatste jaren hun soelaas moeten halen? Bij de banken, bij de bezuinigingen op publieke taken....

En dan de EU. De UNIE. Met haar fundamenten van solidariteit en gedeelde, solidaire welvaart om oorlogen te voorkomen (want zo is het ooit bedacht). Wat doet Nederland? Het zegt: bekijk 't maar. Zorg maar dat je huishoudboekje op orde is.... Maar hoe kan het huishoudboekje in orde zijn, als je steeds weer te horen krijgt dat je huishoudboekje niet in orde is te krijgen. Double bind! Double bind, Jan van Groenendaal en vele anderen in dat benepen kutland, dat pluviale puinwaaierlandschap, dat eigenlijk is voorbestemd voor de vissen!

Ach, lief virus. Ik ga weer ver. Laat ik het weer eens dichterbij brengen. Op facebook is deze doodnormale inwoner van Italië, vanuit haar keuken bezig met een cri de coeur. Over de gevolgen van.... jou. Met al zijn dagelijkse beslommeringen. Gewoon een vrouw in een keuken. En hoor eens wat een stem!

Liefde en (On)Macht

Lief Virus

Met permissie van de maker plaats ik dit filmpje. Het is van J. Je weet wel. De man die ik heb opgevoerd in een eerder blog. Die, hele goede, vriend, en zijn vrouw A.. Zij moeten gescheiden leven omdat zij met haar Alzheimer in een zorginstelling verblijft. Door jou is dat een gesloten inrichting geworden. Kutvlooi dat je bent! Normaal gesproken zou J. A. haar gewoon kunnen blijven bezoeken. Met al die liefde die hij voor haar voelt. En wat zij voor hem kan voelen.

Ik heb J. gevraagd of ik dit filmpje mag gebruiken (om de kritiek te voorkomen die ik kreeg toen ik de Falling Man-foto heb gebruikt om mijn mening kracht bij te zetten over de vernietigende werking die je hebt op zoiets simpels als wilsbeschikking). En hij zei: "Ja, natuurlijk".

J. heeft het filmpje een titel meegegeven: Echte liefde. Ik plaats er een '!' bij. Echte liefde!

Ik vraag je, alsjeblief, kijk er nog eens naar. En nog een keer, en nog een keer., en nog een keer, en nog een keer, en ..... Want dit getuigt exact wat er aan de hand is.

Ik weet, vanuit Italië, Spanje, Amerika, overal van de wereld komen dit soort beelden. Maar dit is er een van J. via mij aan jou. Over de machteloosheid, die zelfs liefde niet kan overwinnen. Een glaswand scheidt.

Je bent dus een duivel. Toch? Maar weet je wat J. zei, toen ik hem vroeg of ik dit filmpje mocht plaatsen? Nee? Hij zei: "Zo moeten wij niet alleen als mensen met elkaar omgaan. Zo moeten ook landen, regeringen met elkaar omgaan." Respect tonen, bewust zijn van elkaars situatie, empathie! Niet elkaar afrekenen of het 'huishouden' wel in orde is. Zoals onder andere 'gidsland' Nederland verkondigt (ondanks halfslachtige excuses achteraf). Geen vervelende, boven de massa verheven, machtsspelletjes, alsjeblief.

Ik maak me ernstige zorgen, dat dit soort beelden voorbij gaat aan de mensen die al die grote beslissingen maken. Rutte, Trump, Johnson, Orban...maar ook nog heel veel anderen die minder in het oog spelen, maar waarschijnlijk nog meer macht hebben.

De ladingen mondmaskers die op Luik Bierset worden binnengevlogen vanuit China met quasi-Maoistische leuzen, of ladingen hulpgoederen vanuit Rusland met niet mis te verstane PR-kreten die suggereren dat je het niet van je EU-broeders moet hebben...  zijn tekens dat geesten gescheiden moeten worden. In plaats van verbonden. Het zijn niet meer dan gevolgen van machtsspelletjes.

Is er iemand die opstaat en duidelijk maakt dat dit niets met 'solidariteit' heeft te maken, maar met machtspolitiek? Iemand?

Solidariteit. Liefde voor elkaar. Juist nu. Je ondermijnt dat! En hoe. Niet alleen onze samenleving, maar ook ons ideaal daarover. Het ideaal, dat J.  en A. laten zien!

Terug dus naar de basis. Om te laten zien waar het echt om gaat. Terug naar J. die zo graag echt contact wil met zijn vrouw, en omgekeerd. Terug naar de liefde voor elkaar. Zodat we elkaar weer kunnen zoenen, liefhebben, ervaren, zonder een een glasplaat als barrière. Zonder jou. Zonder machtspelletjes.

PS.
Dank aan (de verzorgende van A.) voor de opname. 😘

VERANTWOORDING

Lief virus

Beste W Anna Boertien, Daniel Kalmann, Pé Derks, en andere die met misprijzen hebben gereageerd op het vorig blog en met name over de geplaatste foto van de Falling Man.

Ik heb daar heel goed over nagedacht. Te meer daar de titel van het blog 'Don't Panic?' heet. Met een vraagteken. Want zoals jullie kunnen lezen is er voor mij, alle reden voor paniek. Niet zozeer door het virus, als wel wat er naar mijns inziens dreigt te gebeuren. Dat is een aanname, maar ik zie voortekens dat de wereld er heel anders uit gaat zien na deze crisis, die op het moment van schrijven meer dan 30.000 slachtoffers heeft gemaakt.

30.000 slachtoffers. Dat is 30.000 keer individueel leed. Dat stemt me somber.

Maar wat me nog somberder maakt is, dat ik er niet gerust op ben dat we allemaal meer vrede en verbinding zullen krijgen, dat we de sociale cohesie die nu tentoon wordt gespreid en het terechte solidaire handengeklap voor de mensen in de zorg en al die helpen met de moed der wanhoop, zullen handhaven. Ik geloof er geen barst van dat er een nieuwe wereldorde aankomt die er prettiger uit gaat zien.

Ik ben daar namelijk heel erg somber over. Lees daarvoor maar dat blog.
Ik lees berichten over bankiers en (sommige) economen die nu al met kwijl uit hun bek afwachten wat voor een 'boom' er op ons af komt.
Ik lees over politici die zonder enige moeite, met het wetboek van wat nu nog liberale democratieën zijn, vertellen hoe handig die social screening is.
Ik lees over de lakse reacties (maar wel begrijpelijk, maar begrip is gratis!) van hele volksstammen hoe vrijheden worden beperkt, maar die niet beseffen dat de systematiek die er achter zit wel eens de doos van Pandora is die nu is geopend en waar mensen die het niet zo nauw nemen met onze rechtstaat garen - als het virus is getemd - zullen bij spinnen. 

Net zoals na de Tweede Wereldoorlog het goede deel van de wereld schreeuwde: nooit meer Auschwitz, net zoals na de bankencrisis het goede deel van de wereld  maar niet genoeg kon krijgen van de mantra dat nu het kapitalisme definitief zijn menselijke gezicht terug kan krijgen, weten we hoe tevergeefs die oproepen zijn geweest.

Ik kan mij heel goed voorstellen dat zo'n foto pijn doet, ongewenste gevoelens oproept, maar het is een foto die boekdelen spreekt. Een metafoor over het bijna-filosofische vraagteken dat ik plaats en de uitroep van Alexander Kluge aan het einde.

In Gefahr und grösster Not, bringt der Mittelweg der Tod

Deze foto heb ik heel bewust gekozen. Juist vanwege de afwezigheid, voor ons buitenstaander van paniek, maar met de aanname dat deze man inderdaad een uitvlucht heeft gezocht voor het onvermijdelijke.

Daarom en alleen daarom heb ik deze foto gekozen. In mijn DM-antwoord aan jullie heb ik gewezen op het citaat van de maker van deze foto, Richard Drews - alles behalve een sensatiefotograaf! - "It's a quiet photograph. It's not like a lot of other violent photographs from other disasters. (...) Other foto's of the tragedy [9/11] show flames, debris, and falling buildings, but 'The Falling Man' shows desperation." Alleen Richard Drews en de censoren van Facebook of Google zullen mij weerhouden om die foto weg te nemen.

Don't Panic? Het is mijn mening en als jullie het daar niet mee eens zijn, dan is dat jullie goed recht. Maar had ik deze foto van Thomas Hoepker moeten plaatsen? En dan zonder dat elementaire vraagteken achter Don't Panic....

Dat was pas cynisch en onrespectvol geweest! Want deze foto - zo hebben de afgebeelden later in een officiële verklaring laten weten - waren even op adem aan het komen, terwijl de beeldtaal van deze momentopname een heel ander verhaal vertelde, waarop overigens door (het goede deel van) de wereld verontwaardigd gereageerd.

Don't panic?

Lief virus,

Vandaag probeerde ik mijn zoon (in Keulen) te bereiken via een whatsappgesprek. Hij nam niet op. Dat kon twee dingen betekenen: of, hij wilde niet met mij spreken. Of, hij bevond zich buiten een wifibereik en dat betekende dus dat hij zich niet heeft gehouden aan door de overheid uitgevaardigde richtlijnen! Ik het eerste geval raakte ik niet in paniek. In het tweede geval wel.

Niet zozeer vanwege de overtreding van de regels, maar vanwege de regels. Stel je eens voor, als zonder jou, er regels zouden worden uitgevaardigd als:

• - u mag geen contact onderhouden met personen in ziekenhuizen en andere zorginstellingen
• - u blijft minimaal 1,5 meter van elkaar vandaan
• - alle bioscopen, theaters, horecagelegenheden zijn met onmiddellijke ingang gesloten
• - alleen noodzakelijk activiteiten (zoals het doen van inkopen e.d.) zijn toegestaan
• - er geldt een samenscholingsverbod van meer dan 100 personen
• - etcetera....

... en die regels worden allemaal gecontroleerd en gesanctioneerd met boetes die wel tot €4000 of zes weken gevangenisstraf kunnen oplopen. We zouden te hoop lopen! Revolutie! (tenminste in mijn deel van het ideologisch spectrum).

In Aken heeft een man een rechtszaak aangespannen tegen de overheid vanwege het contactverbod in tijden van jou. Normaal gesproken zouden we die man gewoon gelijk geven. Maar nu?

We reageren gelaten. We verklaren die Akenaar voor gek. Zelfs in de meest verschrikkelijk getroffen gebieden nemen we jouw slooptocht door de wereld met een onnavolgbaar soort gelatenheid. Namelijk die, zonder paniek. Vanuit Italië en Spanje bereiken mij - vaak hele nare - berichten over het slachtveld dat je aanricht. Maar de teneur van al die berichten toont op een enkele uitzondering na geen spoortje van paniek. (Wel zie ik rare berichten van een paar ontspoorde presidenten van niet onbelangrijke landen, maar die zijn sowieso gek)

Paniek. Paniek is een hele ernstige zaak omdat hij de ratio uitschakelt, aanspoort tot onbezonnenheid, mensen tot hysterie brengt, uit brandende torens doet springen, tot gebed noodzaakt in neerstortende vliegtuigen en zinkende schepen en uitbarstende vulkanen

Maar ik zie niets van dat. Wat ik wel zie, zijn gedweeë mensen die zich niet aan paniek overleveren. Veel empathie. Veel zorgzaamheid en vertrouwen op actuele informatie. En heel veel afwachten....

Wat zou er gebeuren met de wereld, als jij geen virus was, maar een asteroïde zo groot als een voetbalstadion die onopgemerkt door de waarnemingsinstrumenten van de NASA of de ESA of hoe heten die instellingen ook al weer, recht afkoerst op deze aarde? En we, pakweg, nog 7 jaar hebben voor de inslag?

Deze aarde. Waar de lucht sinds lang niet zo schoon is geweest. Het geluid  nooit zo helder. De mensen nog nooit zo vriendelijk.

Je doet toch iets goeds (behalve bij sommige presidenten). Maar ik vraag me af, als je bent verdwenen, of die maatregelen die nu worden genomen onze leiders niet tot andere inzichten brengt om ons onder controle te houden? (Een kleine samenzweringstheorie voor het vermaak: het virus is uitgebroken in Wuhan. En laat Wuhan toevallig nou net in het land liggen waar social screening al tot in de perfectie wordt toegepast...... LOL!) Wat gebeurt er na jou?

Wat dan? Dan geldt in ieder geval voor mij, hier in de gelukkige luwte (mijn gemeente heeft nog 0 geinfecteerden!): In Gefahr und grösster Not, bringt der Mittelweg den Tod. Dan ga ik die Akenaar na... en hoe! Zelfs met andere middelen.✊ (maar dan de andere vuist!)

Zuiderlucht. A bout de souffle?

Lief virus

Lang geleden las ik Enzensbergers Ach, Europa. Wat een boek, wat een inzicht, wat een vent. (Ik zou nu graag willen vertellen dat ik de man ooit ben tegengekomen in een Berlijnse club en we ons vermakelijk - met drank en pretsigaretjes - hebben onderhouden over het verschil tussen mannen- en vrouwenbekkens, en littekens op de ziel (we zaten beiden in een liefdescrisis) maar dat is echt een ander verhaal). Ik moest aan dat boek denken omdat het zo'n bijna profetisch inzicht verschafte over het 'experiment Europa' dat in de jaren '80 nog in de kinderschoenen stond.

Maar dat experiment laat, door jou, wel heel venijnige kantjes zien. Ja, zelfs smerige. Zo smerig,  dat je zelfs gaat denken dat wat er nu gebeurt het failliet van 'Europa' aantoont. Tandeloze tijger. Landen die eenwording en eenheid prediken, pochen op hun nationale succes in de bestrijding van je. Eigen land eerst. Geen enkele oekaze vanuit Brussel of Straatsburg om nu eens de neus in dezelfde richting te krijgen. Zweden is nog relatief gevrijwaard van jouw impact. Maar dat komt omdat ze daar nog vertrouwen hebben in elkaar en de overheid. Spanje gaat gebukt onder de bezuinigingen in de gezondheidszorg die vanwege de vorige crisis (je weet misschien nog wel, dat gedoe met die banken....) ernstig heeft moeten inleveren. Italië (qua gezondheidszorg top van Europa) kent eveneens grote problemen (understatement!). Europese regeringen gaan vliegen afvangen, en hoe! (voor het gemak ga ik Hongarije en Polen maar even buiten beschouwing laten, want anders wordt ik nog echt boos).

Maar, allez. Ach, Europa. En nu de deur uit, om de hoek (want eigenlijk zit ik in quarantaine)

In de regio waar ik woon, ligt Brussel of Keulen dichterbij dan Amsterdam, laat staan Joure (sorry, Geert Mak). En in deze regio gebeuren hele interessante dingen. Niet alleen economisch, maar ook cultureel. We kennen hier als geen ander de rijkdom die 'interculturele referenties' (Enzensberger, Ach Europa) opleveren. Het is geen Nederland, het is geen België, het is geen Duitsland. Het is een 'Euregio" (dat woord heb ik niet bedacht).

En op cultureel vlak is er een blad dat dat in de gaten houdt. Dat heet Zuiderlucht. Dat blad - zonder twijfel een van de beste culturele tijdschriften in het nederlandse taalgebied - en gratis! - maakt verslag over diversiteit, is een venster voor wat cultuur vermag. Soms een beetje hoogdravend, maar dat kan geen kwaad in een regio waar hier en daar nog gebrek is aan 'kritische massa'. En nu dreigt de lucht er uit te verdwijnen, door jou - een pulmonair virus! Ik dacht dat je alleen mensen aanviel?

En dat (mooie en goedgemaakte) blad, moet er dus waarschijnlijk aan geloven. Want er is geen distributie, er zijn geen culturele activiteiten, er zijn geen adverteerders, er kan gewoon niet gedrukt worden. Wel is er - met de moed der waanhoop - een uitgeklede, digitale versie.

Maar er is geen beademingsapratuur voor een blad!

Ja, je kunt begunstiger worden, met de hoop dat de eerstvolgende editie in augustus 2020 kan verschijnen. (Dat ga ik dan ook maar eens doen. €100 euro! Dat is wat ik nog missen kan.)

Maar afgezien daarvan... Zuiderlucht kan nog niet eens op enige officiële ondersteuning rekenen in zijn ademnood. Het is een instituut (in de formele zin), maar een bedrijfsmatig gevoerde organisatie (van ideëel gepokt en gemazelde (pun intended, jij kent ze wel, je collega virussen) mensen). Bedrijfsrisico? Jarenlang zet het blad zich in om die grenzen eens echt te laten verdwijnen. En nu?

Quo vadis? Europa? Euregio (heb ik niet verzonnen), Provincie Limburg, en al die ander instituten, organisaties, fondsen die het zo nodig vinden dat we niet alleen aan cultuur moeten doen, maar ook verspreiden?

Goed. Jij bent niet schuld aan dat falend inzicht en kunt aan de ontplooiing van dat wijkend perspectief dat Zuiderlucht biedt ook niet veel veranderen. Daarom ben je een virus. En geen mens, laat staan een politicus, laat staan een Europeaan.  Maar kom op, we hebben bakens nodig, die van dat gelabbekak over Europa en hoe mooi dat idee wel niet is, werkelijkheid maken. Ook al is het van papier.

Ik doe mijn best. Nu jij nog. Verdwijn! En laat Zuiderlucht ademen!

Ongewis, capisce?

Lief Virus

Vandaag heb ik me enige zorgen gemaakt - ik werd wat filosofisch - over wat je bent en waar je naar toe leidt. Wat je bent, is onduidelijk. Je bent een virus dat echter niemand direct doodmaakt, zoals dat vroeger met de pest gebeurde. Je zorgt niet anders dan voor indirecte doodsoorzaken. Je laat mensen die toch al ergens aan lijden, eindigen in een dood. Daar kan ik alleen maar op zeggen: dat is goed voor de pensioenfondsen, onder het motto "een zorg minder." Ik hoorde Trump zelfs al zeggen dat we in een omgekeerd vergelijkbare oorlogssituatie bevinden. Nu moeten niet de jongeren, maar de ouderen de offers brengen.

En wat die vergelijking met de oorlog betreft. Vandaag had ik een student van me aan de telefoon, zij begin twintig, wist me te vertellen: "Het is als een oorlog, maar dan zonder soldaten en fronten, omdat alles zo onzichtbaar is." Moet je je voorstellen: een 20-er, die zich een voorstelling wil maken van het onzichtbare! Virus, wat heb je al bereikt in deze korte tijd! Jongeren die zich iets kunnen voorstellen, zonder de Facebook-, Instagram-, Tiktok-, Snapschat-realitycheck!

Tja, dan ga je nadenken. Over vragen als: hoe lang gaat dat duren met jou? De frontlinies op stafkaarten hebben plaatsgemaakt voor de data op worldometers.com. Maar jij bent geen SS-pantserdivisie, of een 101 Airborne Division, maar een eenling die zich vermeerdert en verhult in perfecte camouflage.

Ach, wat een verwarring. Wat een ongewisheid, want we weten niet wanneer je verdwijnt. Daarom was ik opgelucht na het gesprek (op afstand, jawel) met J. Hij had me een filmpje gestuurd om de relativering van de oplossing van de crisis aan te tonen. Wel met een verwijzing dat die oplossing weliswaar simpel is, maar je moet hem wel ontdekken. Wij (hij behoort ook tot de risicogroep, net als ik) kunnen niets anders doen dan afwachten en het enige wat we kunnen doen om de tijd aan ons voorbij te laten gaan, is anderen te laten zien dat tijd maar iets heel relatiefs is. Wat ons rest is namelijk niets anders dan sterven of overleven. Verwarrend? Jazeker. (Behalve voor de pensioenfondsen). Maar dat ben jij ook.
(Voor de duidelijkheid bij het filmpje: jij bent de man in het veld, ik (wij allen) ben de man op de brommer die de tijd wil  weten wanneer wordt toegeslagen. Terwijl ik zo graag in omgekeerde positie had willen zijn; jou voor de gek houden. Maar helaas! Capsici? Ongewis!)

De lakmoesproef

Lief virus,

Ik heb afgelopen weekeinde even een pauze ingelast. Zo kan ik door jouw toedoen genieten van mijn huiselijke omstandigheden. Je bent de lakmoesproef voor mijn relatie. Nog meer dan de 7-year itch. Bij mij gaat het dus goed. Ik heb een tuin, geen kinderen in huis en ik kan je zeggen: mijn vrouw en ik vermaken ons opperbest. Dat is natuurlijk heel wat anders, als je twee hoog in een klein appartement woont met (of zonder) kinderen en geen mogelijkheid hebt om naar buiten te gaan. Ik snap burgemeesters als De Blasio en Halsema best wel.

Bij ons, in de luwte, dus niets van dat. Maar nogmaals, my prayers (o, nee die doe ik niet, mijn gedachtes dan?) gaan uit naar al die mensen in de steden die slechts een enkelband missen om te ervaren hoe tergend dat opgesloten zijn wordt ervaren. Dit weekeinde las ik een artikel dat de ziekenhuizen ook worden overstelpt met slachtoffers van huiselijk geweld! Tjeetje, ja.... dat krijg je. En wat zullen de echtscheidingscijfers stijgen als je eindelijk bent verdwenen uit ons midden!

O,o,o. I'm a lucky guy! Ik doe mijn lessen. Zit vanaf 8.00 's ochtends achter Microsoft Teams en Lesson Up en prijs de dag dat ik mijn studenten nog nooit zo geconcentreerd heb zien werken!  (Ik heb wel al vierkante oogjes van dat digitale werk, maar allez. Alles heeft zijn prijs). Kan dus de tuin in, of een wandelingetje maken door de mooie omgeving hier. Mijn vrouw en ik hebben hele aardige gesprekken. En we telefoneren wat af met de wereld, om te ontdekken hoe het in New York is bij Danny, of bij Mirjam, Francesco, Alberto, Luciano in Milaan, of Ariane in Turijn, of Gianni en Alfredo in Prato, of Genesio in Caserta, of Bianca in Singapore

Ook krijg ik enkele berichten binnen van esoterische mensen die hun heil zoeken in transformationeel geïnspireerde afweer-oefeningen. Alsof jij halt zult maken voor zen, bachblüten, zes keer per dag bukken voor de Grote Eik, Um en het gebed van Paus Franciscus. Dan vertrouw ik toch liever op de wetenschap. Maar ook daar heerst verdeeldheid.

Aan de ene kant hoor ik Prof. Dr. Sucharit Bhakdi. Toch niet de minste, die dit vertelt (het is Duits, sorry, maar je houdt toch geen grens in de gaten)



Met andere woorden: geen paniekzaaierij, dat is het grootste probleem.

Aan de andere kant (ook Duits) krijg ik dit te zien:



Tja. Dat is verwarrend en zowel Bhakdi als Lesch kun je niet betichten van het verspreiden van samenzweringstheorieën. Wie moet ik nou geloven? Op wie moet ik nu vertrouwen?

Misschien deze wel..... Verdwijn gewoon....

Corona: een keuze tussen Spencer, Kropotkin en WTF

Lief Virus,

Je zult nu wel denken, die Mat, het is hem in zijn hoofd geslagen. Gaat hij het nu over Herbert Spencer , de bedenker van Survival of the fittest hebben? Of zijn grote tegenstrever, de anarchist Peter Kroptkin? Valt hij plotseling op de dijen van Kanye West's vrouw? What the fuck!

Nee, ik heb een poll geplaatst op Facebook met de vraag of 'herd-immunity' een vorm van sociaal-darwinisme is. Gaan maar eens kijken en vul de enquête in. En als je niet weet wat sociaal-darwinisme is, dan doe je best op wikipedia.

Een ideologische wanhoopsdaad? Misschien wel. Maar in tijden dat een gezondheidsprobleem in een adem wordt gekoppeld aan de BV Nederland (zoals Jaap van Dissel dat heeft gedaan, gesecondeerd door de CEO van die BV, Mark Rutte) rechtvaardigt deze daad.

Gelukkig is er nog mijn gewaardeerde Genovese in HP/De Tijd met een waardige column. Daar zul je wel van schrikken, want die slaat de spijker op de kop. En ook de door mij geprezen Süddeutsche Zeitung wist te melden dat je Rutte een beetje bij hebt laten draaien....

Goed nieuws. Dus je bent nog even mijn Lief Virus. Vooral ook omdat je een oude man, eind 80, inspireert om zijn kinderen toe te spreken, zoals blijkt uit zijn verhaal:

"Supermarkten zijn tussen 7 en 8 gereserveerd voor hoogbejaarden. Kunnen ze rustig winkelen zonder anderen te besmetten of andersom. Ik constateer op straat al een spoor ergernis tegenover bejaarden. Alsof zij een doeltreffende indamming van het virus in de weg staan. Zo van, laat dat virus vrij en dan worden die bejaarden besmet en gaan dood en kan de economie weer zijn gang gaan. Alsof de zaak alleen bevroren wordt om de ouderen te sparen. Ik vroeg bij de Plus of ze bezorgden op online-bestellingen. Neen, zitten al drie weken dicht. Ik heb nu een afspraak met een winkelbediende dat ik hem mijn boodschappen opgeef per telefoon, hij bestelt ze. levert ze af met de kassabon en ik betaal hem extra 10 euro. Toch een mooie oplossing . Heb gisteren een strandwandeling gemaakt. Lekker opgeruimd in het hoofd. Ik hoop dat mijn nabestaanden het allemaal overleven. Ook jullie lopen risico. Maak me vooral druk om G., want wat moeten die jochies zonder hem. G. wilde langs komen, maar mama is er bang van. Ik niet, want in de kamer zitten we zes meter uit elkaar. Ik denk niet dat jullie mama en mij ooit nog in levende lijve zullen ontmoeten. Ben niet in de stemming voor een necrologie over ons gemeenschappelijk verleden. Las vanmorgen dat je vitamine D moet slikken want die dempt een al te heftige immuunreactie tegen het virus. Stond in medische rubriek van de Trouw. Las nog een reactie van de Anbo op het winkelen door bejaarden. Volgens voorzitster Liane de Haan hebben oudjes het volste recht om de hele godganse dag de winkels te betreden. "

 
Zo maar een bericht van een bezorgde vader aan zijn kinderen, die verspreid over de wereld wonen. In Italië, in Azië. Heb je nu je zin?
Doe toch mee aan die poll en zeg ons of die 'herd-immunity' nu een vorm van sociaal-darwinisme is. Ik ben benieuwd of je het lef hebt. 

Stem met je hoofd!

Feiten en Argumenten

Lief Virus,

Ja, ik kan niet anders dan je zo aan te blijven schrijven. Maar of het helpt? Je verstaat me toch niet. Net zoals enkele van mijn facebookvrienden. Die vinden dat je je gang maar moet gaan om de door Rutte c.s. gewenste 'groepsimmuniteit' te bereiken. Maar zoals ik al eerder zei: wat betekent dat voor mij? Moet ik dan maar slachtoffer worden? (60+ .... etc.). Zou het misschien zijn dat Rutte daarmee straks het pensioenprobleem heeft opgelost? Alle oudjes RIP?

Ach het is een aanname en ik hou niet van aannames. Ik ben een man van 'feiten en argumenten' en niet van speculaties, statistieken en andere conjunctieven. Daar denken ze in Nederland dus heel anders over. Daar duikt op elk aan jou besteed tv-beeld die curve op, over de dreiging van tekorten aan intensive-carebedden. Die ziet er zo uit....

Heel mooi allemaal. Maar weet je, dat is ook maar allemaal gebaseerd op statistiek en ondertussen vallen mensen om. Gewoon omdat ze geïnfecteerd raken en ziek worden.
Ik schreef vanmiddag aan een facebookvriend dat het misschien te maken heeft dat in de actieve nederlandse taal geen conjunctivus bestaat (we houden het liever simpel en efficiënt en een conjunctivus, zo weten we, maakt te veel omwegen. Daarom zijn we ook nooit echt doorgedrongen als land van dichters en denkers, of grote filosofen.... ach nu ga ik beslist te ver. Hoewel.....)

Niettemin krijg ik wel een beetje goede zin als ik zo'n artikel lees als in de Volkskrant. Dat soort stemmen mis ik wel een beetje in de Hollandse Media. Dat nadenken en ingaan op de gevaren van zo'n op statistieken gebaseerd beleid.

Vandaag heb ik overigens wel goede zin van je gekregen. Onderwijs op afstand bijvoorbeeld: moeten we altijd zo blijven doen! Thuis gaat het ook goed. Leuke keukentafelgesprekken, de tuin onderhouden, in Venetië is het water in de kanalen weer eindelijk schoon..... en we hebben hier veel minder last van die vrachtvliegtuigen die op Luik Bierset landen!

Waar ik minder blij van wordt, is dat mijn mening over jouw en de maatregelen die volgens Rutte c.s. genomen zouden moeten worden (je weet inmiddels wel wat ik vind: het is een gezondheidsprobleem, dus je moet het als een gezondsheidsprobleem aanpakken - met feiten en argumenten! en geen aannames! en niet primair als een economisch probleem) alleen maar gesteund worden door De Blonde Kuif en Bidet.
Straks gaan mijn vrienden me ook nog verdenken van sympathieën voor die rare snuiters. Ik zit namelijk hier, bij die rode punt, volgens een statistisch onderzoek.... veilig in een hoekje met goed uitzicht op de rest.


Maar.... wat me echt triest stemt is dat mijn (echte) lieve vriend Jan. B. niet meer naar zijn vrouw mag die met Alzheimer in een zorghuis verblijft. Vanwege jou. Dus, je bent toch een .....  (klik maar eens. Elvis is dood. Maar leeft toch voort)

Ik ga slapen.

Ignoranz ist die grösste Dummheit

Lief Virus

Ik vond het ontroerend om te zien hoe je de Italianen, die al een tijdje in quarantaine zitten, de moed hoog laat houden. Al die opbeurende liedjes die overal in de wijken worden gezonden. Prachtig toch. Credits voor jouw voor de bevordering van de saamhorigheid. Zo moet het!

Alleen jammer van die doden en zieken en gestresste zorgverleners. Ik las vandaag een alarmerend artikel in De Standaard over jongere mensen die toch nog een beetje kritiek zitten qua gezondheid als bewijs dat het echt niet alleen ouderen met  kwaaltjes als diabetes, hoge bloeddruk, kanker of hartaandoeningen kan treffen.

Maar gelukkig is er Nederland. Trotse natie met de juiste mentaliteit! Recht door zee! De cost gaat voor de baet uit! Daar zul je wel lekker van gaan smullen als we de Wereldgezondheidsorganisatie moeten geloven. Nederland neemt een risico, en wat voor een.
Ik ga geen voorspelling wagen. Dat laat ik graag aan de koffiedikkijkers en de kop-in-het-zand-stekers over. Koffiedik kijken zit mij als atheïst niet zo in mijn genen en kop-in-het-zand-steken zorgt alleen maar voor geirriteerde ogen. En die wil ik graag blijven gebruiken, want ik zie graag helder.

Helder is in ieder geval dit artikel. In de Süddeutsche Zeitung, dus gegarandeerd geen fake nieuws. Zou Rutte dat ook lezen? Ik weet het niet. Misschien kun jij hem dat vertellen. O, shit, dat kan niet, want dan ga je deze Man Van Stavast nog infecteren.

Alhoewel.... misschien wil hij dat wel. Want bevordering van 'groepsimmuniteit' lijkt hem en die rare man naast hem een uitstekend middel om je te bestrijden. Voor mij lijkt dat op meer op Jomanda-geneeskunde, als je nog weet wie dat is. Of op al die vrouwen die met borstkanker liever een kruidenzalfje nuttigden in plaats van naar een fatsoenlijke oncoloog te gaan.

Ach schat, mijn duiveltje, gelukkig woon ik Belgie. Daar mag ik nog alleen maar met mijn vrouw gaan wandelen. Daar moet je bij de Lidl zelfs met een wattestaafje de betaalterminal bedienen en krijg je handschoentjes om de winkelkarretjes voort te duwen.

Dag

PS. Ik krijg zojuist bericht dat de gemeente Sittard-Geleen  de St. Joepmarkt morgen heeft afgelast, maar de gewone weekmarkten gaan  door. Ik lach me kapot (van schaamte).

Liefde in tijden van Corona

Lief Virus,

Het moet me van het hart. Ik behoor zelf tot de zogeheten 'Risicogroepen'. Toch maak ik me (nog) niet niet zoveel zorgen over je.  (Tenzij die kinderen van de buren aan de deur staan omdat ze mij zo graag willen zien, maar niet weten dat ik 60+ en hartpatiënt ben). 

Wat me wel zorgen baart is de houding die de Nederlandse regering (en de Britse ook) aannemen in de bestrijding van je. 

Bestrijding is zeker nodig. Want je bent helemaal niet zo aardig als je er uit ziet. Vlerk! Je schijnt zelfs gemener te zijn dan de gewone influenzavirus! Klootzak! (als je mannelijk bent), Kutwijf (indien vrouwelijk)

Maar verder heb ik niets met je, hoor, omdat ik je niet ken dan alleen maar als een leuk bolletje met een paar pluimpjes. Op electronenmicroscoopfoto's zie je er uit als een thiara uit een sf-film. 

Maar  waar schort het aan, in de aanpak van Rutte (en Johnson) om jou te bestrijden? Gewoon, omdat zij zich niet houden aan de belangrijkste regel van 'probleemoplossing' en die is: pak de problemen aan waar ze ontstaan. Namelijk: jou bij de wortels aanpakken. Je in eerste instantie zien als een gezondheidsprobleem (vervolgens als een sociaal probleem en dan pas als een economisch)

Dus mijn vraag is (en die kan ik niet aan jou stellen, want je bent een virus en hebt geen bek om open te sperren): waarom kiest de Nederlandse (liberale) regering dan er voor om het als een economisch probleem te beschouwen?

Luister en huiver bij het aanschouwen van de toespraken en oekazes die de Nederlandse regering uitstraalt? (https://www.ad.nl/politiek/lees-hier-de-toespraak-van-rutte-terug-let-een-beetje-op-elkaar-ik-reken-op-u~a16d04bc/?referrer=https://www.google.com/ 

Zo'n 12 jaar geleden was er de bankencrisis. Dat had een economisch primaat. Terecht. En dat was een ander virus dat ons toen te graaien nam. Namelijk het virus van de hebzucht en ongeinteresseerdheid in de rechtvaardigheid en de verdeling van welvaart in de wereld.  En het zette ons aan het denken over de uitwassen van het kapitalistisch systeem. 

Maar nu? De coronacrisis. Jouw crisis, althans die jij hebt veroorzaakt. Wat kan dat betekenen, als we het niet als een primair economisch fenomeen zien zoals Rutte en zijn gevolg (Johnson en zijn gevolg) doen?

Ikzelf denk, net als destijds in 2007/2008, dat we de mogelijkheid hebben om een complete reset te maken. De natuur neemt wraak op ons systeem, we overpeinzen systemen die onze maatschappij bepalen en daardoor kunnen relativeren hoe we werken, hoe we onze samenleving inrichten, hoe we onderwijs kunnen geven, hoe we onze zorg kunnen humaniseren, over de de zin van globalisme, het vliegverkeer, de auto's, de .... 

Noem maar op.

Wat mij vreugdevol stemt zijn de singalong-manifestaties in Italië. Waar gemeenschappen, wijken elkaar vanaf de balkons toezingen om hoop in te prenten.  Ik vind het fijn dat er andere regeringsleiders zijn die jouw in eerste instantie wel als een gezondheidsprobleem zien. Omdat daardoor de mens centraal gesteld wordt, de mens en zijn welzijn... en even niet de welvaart. Want daar is al zo'n ongelijkheid in.

En dat, lief virus, dat is nu juist je kracht - jij duivel - je maakt geen onderscheid tussen arm en rijk (volgens Rutte en Johnson wel tussen jond en oud, maar allez, daarvoor ben je ook een virus).

Aan de ene kant hoop ik dat je nog lang zult heersen. Zodat Rutte (en Johnson) nog heel vaak hun beleid moeten erzien en dan tot de ontdekking komen dat prioriteiten stellen een hoge kunst is. Aan de andere kant: flikker snel op. Want ik wil weer onder de mensen!

Hatelijke groet

Mat