Beste W Anna Boertien, Daniel Kalmann, Pé Derks, en andere die met misprijzen hebben gereageerd op het vorig blog en met name over de geplaatste foto van de Falling Man.
Ik heb daar heel goed over nagedacht. Te meer daar de titel van het blog 'Don't Panic?' heet. Met een vraagteken. Want zoals jullie kunnen lezen is er voor mij, alle reden voor paniek. Niet zozeer door het virus, als wel wat er naar mijns inziens dreigt te gebeuren. Dat is een aanname, maar ik zie voortekens dat de wereld er heel anders uit gaat zien na deze crisis, die op het moment van schrijven meer dan 30.000 slachtoffers heeft gemaakt.
30.000 slachtoffers. Dat is 30.000 keer individueel leed. Dat stemt me somber.
Maar wat me nog somberder maakt is, dat ik er niet gerust op ben dat we allemaal meer vrede en verbinding zullen krijgen, dat we de sociale cohesie die nu tentoon wordt gespreid en het terechte solidaire handengeklap voor de mensen in de zorg en al die helpen met de moed der wanhoop, zullen handhaven. Ik geloof er geen barst van dat er een nieuwe wereldorde aankomt die er prettiger uit gaat zien.
Ik ben daar namelijk heel erg somber over. Lees daarvoor maar dat blog.
Ik lees berichten over bankiers en (sommige) economen die nu al met kwijl uit hun bek afwachten wat voor een 'boom' er op ons af komt.
Ik lees over politici die zonder enige moeite, met het wetboek van wat nu nog liberale democratieën zijn, vertellen hoe handig die social screening is.
Ik lees over de lakse reacties (maar wel begrijpelijk, maar begrip is gratis!) van hele volksstammen hoe vrijheden worden beperkt, maar die niet beseffen dat de systematiek die er achter zit wel eens de doos van Pandora is die nu is geopend en waar mensen die het niet zo nauw nemen met onze rechtstaat garen - als het virus is getemd - zullen bij spinnen.
Net zoals na de Tweede Wereldoorlog het goede deel van de wereld schreeuwde: nooit meer Auschwitz, net zoals na de bankencrisis het goede deel van de wereld maar niet genoeg kon krijgen van de mantra dat nu het kapitalisme definitief zijn menselijke gezicht terug kan krijgen, weten we hoe tevergeefs die oproepen zijn geweest.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat zo'n foto pijn doet, ongewenste gevoelens oproept, maar het is een foto die boekdelen spreekt. Een metafoor over het bijna-filosofische vraagteken dat ik plaats en de uitroep van Alexander Kluge aan het einde.
In Gefahr und grösster Not, bringt der Mittelweg der Tod
Deze foto heb ik heel bewust gekozen. Juist vanwege de afwezigheid, voor ons buitenstaander van paniek, maar met de aanname dat deze man inderdaad een uitvlucht heeft gezocht voor het onvermijdelijke.
Daarom en alleen daarom heb ik deze foto gekozen. In mijn DM-antwoord aan jullie heb ik gewezen op het citaat van de maker van deze foto, Richard Drews - alles behalve een sensatiefotograaf! - "It's a quiet photograph. It's not like a lot of other violent photographs from other disasters. (...) Other foto's of the tragedy [9/11] show flames, debris, and falling buildings, but 'The Falling Man' shows desperation." Alleen Richard Drews en de censoren van Facebook of Google zullen mij weerhouden om die foto weg te nemen.
Don't Panic? Het is mijn mening en als jullie het daar niet mee eens zijn, dan is dat jullie goed recht. Maar had ik deze foto van Thomas Hoepker moeten plaatsen? En dan zonder dat elementaire vraagteken achter Don't Panic....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten