Saskia Belleman is een gevaarlijke gek, niet Tarik Z.

Dinsdagavond 12 mei zat ik voor de tv bij vriend Jan (zelf heb ik geen tv maar voor een goede voetbalwedstrijd schuif ik graag aan; dinsdag was Bayern tegen Barcelona, maar dit terzijde). Daarna keken we gezamenlijk naar Pauw. Ik ga geen oordeel vellen over dit programma omdat ik geen tv heb en onregelmatig kijk en (te meer) ik een bijzondere, maar verder niet na te volgen waardering voor deze man heb. Ook dit terzijde. Ik mis Witteman echter he-le-maal niet. Wel een redactie die maximaal functioneert, met kennis van zaken en niet alleen gebrand op het zoeken van juiste gasten voor de juiste kijkcijfers. Ach. Redactie is duur. Goede redactie nog duurder.

Ja daarom, heb ik geen televisie; redactie is een probleem in tijden waar kwaliteit een afvinkbaar begrip is op basis van parameters als kijkcijfers, kijkersgunst en promotiewaarde. Use value dus in plaats van Exchange value (om maar eens in de marktgeoriënteerde terminologie te blijven)


Noem me van de oude stempel (ik ben van '56, dus dat kan kloppen).

Maar die dinsdagavond na de derde wedstrijd in de halve finale, en vriend Jan even doorzapte om de UEFA-reclame te ontwijken, kwam ik dus bij Pauw. Daar werd ik getuige van zo ongeveer de grootste domheid die ik ooit in de journalistiek ben tegengekomen.

En die domheid heeft een naam:

Saskia Belleman! 

Werkzaam bij nog steeds de grootste krant in Nederland als rechtbankverslaggeefster. En dan ook nog zo dom, dat ze zelfs een gevaar is voor het gezonde mensenleven. Als ik Sjuul Paradijs was, zou ik haar promoveren tot marketing-assistente om die grote krant verder te promoten als de "wij-nemen-u-toch-niet-serieus"-periodiek (waarmee overigens nauwelijks een verschil wordt aangetoond  met veel andere media in Rijkswaterstaattothierland, zowel in druk als in beeld).

De kwezelarij van Saskia Belleman ontvouwde zich in slechts een fractie en wel exact bij 6'08" in de uitzending van Pauw.  Jeroen Pauw leest daarin een mail voor die Tarik Z. had achtergelaten bij de redactie van het programma.  Pauw citeert een fragment daaruit om aan te tonen dat de jongeman - die, u weet wel, (nepgewapenderhand) zendtijd bij de publieke omroep eiste - wel een coherente gedachtegang zou hebben. Ik citeer mee:

"De televisie is het dominerend medium voor informatie, of beter desinformatie. Door de digitale samensmelting van woord, toon en beeld heeft ze grote invloed. Men dient zich ervan bewust te zijn dat met een volledige controle van de sociale communicatiemiddelen de massa geconditioneerd kan worden omdat men zo haar denken en wensen naar behoefte kan manipuleren. Wie de media beheerst kan bepalen hoe de massa denkt en kan deze controleren en sturen."

Ik hoorde in deze zin de context van The Powers That Be van David Halberstam uit 1979, maar nog veel meer de crux van Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media van Edward S. Herman en Noam Chomsky uit 1988; ik zag voor me de verrijzing van het Murdoch-imperium en de mediale machinaties van Berlusconi; ik ervoer de verdwazing van zogeheten kwaliteitskranten met hun columnisme, gefabriceerde wijsheden, opgepepte bijlages en 'grote journalistieke verhalen' die net zo goed achter een bureau met een goede internetverbinding zouden kunnen worden geschreven; ik beleefde het leed van mij bekende weldenkende en dus vorsende journalisten (ook redacteuren) die tegenwoordig moeten opvechten tegen een multiple horde van beterverdienende voorlichters en spindoctors, die is doorgedrongen op niveaus van waterschappen, toneelverenigingen en zorginstellingen, waar de bazen zich CEO noemen.

Kortom: Tarik Z. sprak een waarheid van jewelste waar zelfs The First Casualty van Phillip Knightley niet aan toe is gekomen en waar al die embedded journalisten, al dan niet in oorlogsgebied, tegenwoordig mee van doen hebben.

En wat zegt Belleman? Exact op 6'08": ...meer van een dictator.

Tarik Z. een dictator? Tarik Z. is een jongeman die - om wat voor reden ook - zich ernstig zorgen maakt over een tendens in onze samenleving. OK, het gijzelen van een populair tv-programma (NOS-journaal) is misschien niet de slimste manier, en de knulligheid waarmee dat allemaal is gebeurd is ook niet echt een pré. En zeker niet in dit tijdsgewricht waar zo gehunkerd wordt naar aandacht. Maar ".... meer van een dictator". Dan heb je niets begrepen van het tijdgewricht waarin we zitten.

Ik verklaar Belleman dan ook als een incohorent lullend grachtengordelkutje en een gevaar voor de samenleving. Een samenleving die overigens grotendeels drijft op de mening van haar krant.

PS.
Redactieleden Pauw: die meer jullie best. Blijf bij de pinken en laat jullie niet gek maken door netcoordinatoren, of hoe heten die dictators bij de publieke omroep ook alweer.

Werner & Dr. Michael W.

Vorige maand was ik bij de herdenking van Werner Ruhnau in Gelsenkirchen (de stad van Schalke 04). Waarom ik daar was, doet er even niet toe. Maar wat er wel toe doet, is hoe een stad haar architect (van o.a. het Musiktheater im Revier) eert. Zondagochtend met Bach, danstheater en een performance, enkele glansrijke toespraken van intendant, burgemeester en minister. Het was mooi, mooier dan een theatervoorstelling.

Ik zag daar ook Michael. Ooit Geschäftsführer van de Künstlernekropole Kassel . Ik had hem al lang niet meer gezien. Ook hij betoonde eer aan een groot architect.

Bij ons afscheid nam ik deze foto.

En dacht aan Paul van Ostaijen

Alpejagerslied

Voor E. du Perron

Een heer die de straat afdaalt
een heer die de straat opklimt
twee heren die dalen en klimmen
dat is de ene heer daalt
en de andere heer klimt
vlak vóór de winkel van Hinderickx en Winderickx
vlak vóór de winkel van Hinderickx en Winderickx van de beroemde hoedemakers
treffen zij elkaar
de ene heer neemt zijn hoge hoed in de rechterhand
de andere heer neemt zijn hoge hoed in de linkerhand
dan gaan de ene en de andere heer
de rechtse en de linkse de klimmende en de dalende
de rechtse die daalt
de linkse die klimt
dan gaan beide heren
elk met zijn hoge hoed zijn eigen hoge hoed zijn bloedeigen hoge hoed
elkaar voorbij
vlak vóór de deur
van de winkel
van Hinderickx en Winderickx
van de beroemde hoedemakers
dan zetten beide heren
de rechtse en de linkse de klimmende en de dalende
eenmaal aan elkaar voorbij
hun hoge hoeden weer op het hoofd
men versta mij wel
elk zet zijn eigen hoed op het eigen hoofd
dat is hun recht
dat is het recht van deze beide heren