Er was ooit een internationale farmaciegigant die de Nederlandse en Belgische werkmaatschappijen samen wilden voegen. De Human Resource Manager kwam op het idee om enkele “teamsessies” te laten organiseren om de kloof tussen twee culturen te ontdekken (en op te heffen). Een van die sessies had een ludieke aanpak. Het hoger management van beide kanten was uitgenodigd om voor elkaar een maaltijd samen te stellen om zo elkaars gebruiken en nuances te leren kennen. Waarbij de Nederlanders zich moesten voorstellen hoe de Belgen zouden eten, en omgekeerd. Ze moesten zelf hun inkopen doen. De Belgen moesten naar een Nederlandse supermarkt, de Nederlanders naar een Belgische. De Belgen moesten op zijn Nederlands voor de Nederlanders koken en de Nederlanders op zijn Belgisch voor de Belgen.
Toen de heren en dames terugkeerden naar het verblijf, exact op de grens van Nederland en België, waren de Nederlanders zich te buiten gegaan aan de grootst denkbare variatie aan vlees- en vleeswaren, kazen, broden, verse groenten, 6 soorten wijnen en nog eens wijnen en evenzoveel water. Ja ze hadden zelfs (in de supermarkt) enkele damasten lakens gekocht! Bij de bereiding moesten ze wel de hulp inroepen van de aanwezige koks.
Hun Belgische collega’s, kwamen terug met tassen vol met samengestelde en half voorbereide producten, blikken en dozen, de met smaak- en geurstoffen en zetmeel volgepropte zakjes gedroogde soepen en sauzen. En kaarsen!
Zo zagen ze elkaar. En de Belgen hebben hun boodschappen maar gelaten voor wat het was en hun Nederlandse collega’s op hun vingers gekeken zodat ze de maaltijd zo goed mogelijk zouden bereiden.
De samenvoeging van de werkmaatschappijen is niet door gegaan.
maandag 6 juli 2015
"J'achete malin" vs "Op de kleintjes letten" (deel 1)
En dan nu. Even naar onze dagelijkse kost. De fusie tussen AH en Delhaize. Ach, wat doen de spindoctors, pr-consultants en andere communicatie-fetisjisten het toch goed. Kranten staan vol met goede bedoelingen om de fusie (die toch echt gewoon niets anders in dan een overname, mais soit!) een schijn van waardigheid te geven.
Maar toch. Ook Boer & co, NRC, de Volkskrant en vele anderen, missen de pointe. Er is echter een Nederlandse krant die de spijker op de kop heeft weten te slaan en dat is het FD met een bijdrage van Marcel Canoy.
Waar anderen wat makkelijk eroverheen lullen - over het cultuurverschil tussen Vlaanderen en Nederland, of de iets intelligentere versie, tussen België (ja, ondanks NVA en Vlaams Behang, dat bestaat ook nog!) en Nederland, - krijgen we volgens Canoy nu te maken met de twist der twisten, hors categorie. De twist tussen berekenende egalitaristische kneuterigheid en gevijnsd internationalisme enerzijds, en de onberekenbaarheid van hiërarchische devotie en natuurlijke gespletenheid anderzijds.
Want, en dat wil ik aan Canoy toevoegen, zo schreef de Nederlandse organisatiepsycholoog Geert Hofstede ...dat nergens ter wereld de cultuurverschillen tussen twee aangrenzende volkeren die dezelfde taal spreken zo groot is als die tussen Nederland en Vlaanderen. De Belgen hebben lang onder de Spaanse onderdrukking geleefd. De Belgische cultuur is meer Romaans dan Germaans, ook bij de Vlamingen. We zien wel dat Vlaanderen stilaan meer Germaans wordt, dus in de richting opschuift van Nederland.
Nou ja. Hofstede maakte de sprong tussen Vlamingen en Belgen wel iets te gemakkelijk, maar toch: nice try. En het is nog niet eens zo verkeerd.
Nederland is niet Nederland, maar België (sorry Hofstede) is meer dan de som van Vlaanderen en Wallonië. En daar ligt nou net de crux, waarmee ik nu ter plekke ga voorspellen dat de fusie tussen Delhaize (Waals, Brussels) en Appie zal mislukken.
Om te beginnen: Delhaize zou zich namelijk nooit laten tooien met een nom de plume, zoals Albert Heyn dat met “Appie” toelaat. Appie, dat is de joviale prijsvechter die ons laat hamsteren, ons bewustzijn en koopgedrag wil egaliseren. Delhaize niet. Delhaize laat zich nooit “Delli” noemen. Delhaize is, vergeleken met Appie, een delicatessenzaak, geworteld in de waarden en normen van een land dat zich sinds zijn oorsprong in 1830 wil tooien met de grandeur van een 19e eeuwse moderne staat. Delhaize is zoals België, een supermarkt, waar het koopgedrag juist wordt ge-de-egaliseerd en waar super ook echt super betekent. En je niet met “je” wordt aangesproken aan de kassa door opgedirkte vmbo-ers!
In België, dus bij Delhaize, let men niet op de kleintjes, maar zegt men “j’achete malin”. Vertaal dat eens in het Nederlands? De gemiddelde Nederlandse Boer komt niet verder dan “ik koop sluw”.
En hier komt het dus. De Nederlander zegt - ondanks zijn gevoel van egalitarisme - wij letten op de kleintjes (aan de klant van de gids die het iedereen naar zijn zin wil maken ), terwijl de Belg zegt: “ik ben sluw” (van de klant, die de verkoper te slim af wil zijn)
Kijk, dat is pas een mentaliteits- en cultuurverschilverschil. Een verschil dat mijns inziens onoverbrugbaar is.
Nu heb ik overal gelezen dat de Belgisch-Nederlandse verhouding er helemaal niet toe doet, maar het vooral gaat om de VS en Walmart en andere grootheden.
Maar toch. Mijn broer en ik hebben ook grondig verschillende cultuuropvattingen. Daarom zullen we ook nooit samen optrekken. Ondanks dat we elkaar respecteren.
Maar toch. Ook Boer & co, NRC, de Volkskrant en vele anderen, missen de pointe. Er is echter een Nederlandse krant die de spijker op de kop heeft weten te slaan en dat is het FD met een bijdrage van Marcel Canoy.
Waar anderen wat makkelijk eroverheen lullen - over het cultuurverschil tussen Vlaanderen en Nederland, of de iets intelligentere versie, tussen België (ja, ondanks NVA en Vlaams Behang, dat bestaat ook nog!) en Nederland, - krijgen we volgens Canoy nu te maken met de twist der twisten, hors categorie. De twist tussen berekenende egalitaristische kneuterigheid en gevijnsd internationalisme enerzijds, en de onberekenbaarheid van hiërarchische devotie en natuurlijke gespletenheid anderzijds.
Want, en dat wil ik aan Canoy toevoegen, zo schreef de Nederlandse organisatiepsycholoog Geert Hofstede ...dat nergens ter wereld de cultuurverschillen tussen twee aangrenzende volkeren die dezelfde taal spreken zo groot is als die tussen Nederland en Vlaanderen. De Belgen hebben lang onder de Spaanse onderdrukking geleefd. De Belgische cultuur is meer Romaans dan Germaans, ook bij de Vlamingen. We zien wel dat Vlaanderen stilaan meer Germaans wordt, dus in de richting opschuift van Nederland.
Nou ja. Hofstede maakte de sprong tussen Vlamingen en Belgen wel iets te gemakkelijk, maar toch: nice try. En het is nog niet eens zo verkeerd.
Nederland is niet Nederland, maar België (sorry Hofstede) is meer dan de som van Vlaanderen en Wallonië. En daar ligt nou net de crux, waarmee ik nu ter plekke ga voorspellen dat de fusie tussen Delhaize (Waals, Brussels) en Appie zal mislukken.
Om te beginnen: Delhaize zou zich namelijk nooit laten tooien met een nom de plume, zoals Albert Heyn dat met “Appie” toelaat. Appie, dat is de joviale prijsvechter die ons laat hamsteren, ons bewustzijn en koopgedrag wil egaliseren. Delhaize niet. Delhaize laat zich nooit “Delli” noemen. Delhaize is, vergeleken met Appie, een delicatessenzaak, geworteld in de waarden en normen van een land dat zich sinds zijn oorsprong in 1830 wil tooien met de grandeur van een 19e eeuwse moderne staat. Delhaize is zoals België, een supermarkt, waar het koopgedrag juist wordt ge-de-egaliseerd en waar super ook echt super betekent. En je niet met “je” wordt aangesproken aan de kassa door opgedirkte vmbo-ers!
In België, dus bij Delhaize, let men niet op de kleintjes, maar zegt men “j’achete malin”. Vertaal dat eens in het Nederlands? De gemiddelde Nederlandse Boer komt niet verder dan “ik koop sluw”.
En hier komt het dus. De Nederlander zegt - ondanks zijn gevoel van egalitarisme - wij letten op de kleintjes (aan de klant van de gids die het iedereen naar zijn zin wil maken ), terwijl de Belg zegt: “ik ben sluw” (van de klant, die de verkoper te slim af wil zijn)
Kijk, dat is pas een mentaliteits- en cultuurverschilverschil. Een verschil dat mijns inziens onoverbrugbaar is.
Nu heb ik overal gelezen dat de Belgisch-Nederlandse verhouding er helemaal niet toe doet, maar het vooral gaat om de VS en Walmart en andere grootheden.
Maar toch. Mijn broer en ik hebben ook grondig verschillende cultuuropvattingen. Daarom zullen we ook nooit samen optrekken. Ondanks dat we elkaar respecteren.
zaterdag 27 juni 2015
Blade Runner en het einde van het fenomeen 'Filmhuis"
Ik kreeg de aankondiging dat de film Blade Runner The Final Cut te zien is in het Maastrichtse filmhuis Lumiere. Daar gingen mijn wenkbrauwen weer eens fronsen. Wat doet zo'n film in een filmhuis? Een filmhuis in de provincie, dat dan weer wel, waar - gelukkig - ook nog films zijn te zien als Taxi Teheran of Eisenstein in Guanajuato. Maar toch!
Ik zie het de laatste jaren maar al te vaak. Filmhuizen die hun programmering opsmukken met gegarandeerde publiekstrekkers. Is het omdat ze hun ziel verkopen aan de marktwerking? Hun subsidies laten afhangen van de mening van de afvinkende rekenmeesters die het succes van filmhuizen laten ijken aan hun hipheidgehalte en de daaraan gekoppelde publieksbelangstelling?
Lees hierover een mailwisseling tussen mij en Lorenzo, een ontwikkelde student met belangstelling voor de betere film .
Op 25-jun.-2015, om 23:48 heeft Lorenzo <lorenzo.xxxx@xxxxx.nl> het volgende geschreven:
tip van de dag:
Blade Runner The Final Cut
2 en 5 juli te bewonderen in Lumiere
=================
From: mat.verberkt@scarlet.be
Subject: Re: Le Bal
Date: Fri, 26 Jun 2015 00:29:23 +0200
To: lorenzo.xxxx@xxxx.nl
Kijk, dat is nou mijn probleem. Films uit het commerciele circuit die ik in filmhuizen moet gaan bekijken.....
=================
Op 26-jun.-2015, om 09:08 heeft Lorenzo <lorenzo.xxxx@xxxxx.nl> het volgende geschreven:
Gaat het niet om de kwaliteit van een film, in plaats van het budget of de opbrengst?
=================
From: mat.verberkt@scarlet.be
Subject: Re:Re: Le Bal
Date: Sat, 27 Jun 2015 17:10:53 +0200
To: lorenzo.xxxx@xxxx.nl
Beste Lorenzo
Juist. Het gaat om de kwaliteit van een film en daar hebben filmhuizen als Lumiere, eigenlijk al sinds het ontstaan van filmhuizen een bijzondere opdracht: films laten zien die het moeilijk hebben om te overleven in het commerciële circuit; niet uit gebrek aan kwaliteit, maar aan bijvoorbeeld commerciële disitributie. Lumiere laat zich sinds het vertrek van oprichter Jan Besselink afrekenen op publiekscijfers en niet meer op het manifeste dat filmhuizen van commerciele bioscopen onderscheidt. En dat is: hoogwaardige, artistiek en creatief relevante films die het niet van box office en andere door winstbejag aangedreven instrumenten moeten hebben.
Blade Runner is bijvoorbeeld een door en door geëxploiteerde film die al bij de eerste distributie 33,8 miljoen dollar heeft opgeleverd (tegenover 28 miljoen productiekosten). Vandaar dat ze het uit gaan buiten. Want 5 miljoen winst is tegenwoordig niets meer. Maar de vraag blijft gewettigd: wat doet zoiets in een (gesubsidieerd) filmhuis? Inderdaad: publiekscijfers....
De filmhuizen hebben echter o.a. een taak tot verheffing en duiding, en niet om te concurreren met commerciële exploitatiefabrieken en moeten juist wars zijn van producentenmotieven als winstmaximalisatie.
Inderdaad, in een kapitalistisch systeem passen geen gesubsidieerde filmhuizen. Een van de quadriljoene redenen waarom ik anti-kapitalistisch, radicaal-democratisch ben en vooral de arme Grieken wil steunen omdat ze er zo zijn ingeluisd door de bij de woorden 'marktwerking' en 'privatisering' onanerende politici, mechanistische beleidsmakers en andere idioten.
Salut, mon ami. Il faut confronter....
Mat
Ik zie het de laatste jaren maar al te vaak. Filmhuizen die hun programmering opsmukken met gegarandeerde publiekstrekkers. Is het omdat ze hun ziel verkopen aan de marktwerking? Hun subsidies laten afhangen van de mening van de afvinkende rekenmeesters die het succes van filmhuizen laten ijken aan hun hipheidgehalte en de daaraan gekoppelde publieksbelangstelling?
Lees hierover een mailwisseling tussen mij en Lorenzo, een ontwikkelde student met belangstelling voor de betere film .
Op 25-jun.-2015, om 23:48 heeft Lorenzo <lorenzo.xxxx@xxxxx.nl> het volgende geschreven:
tip van de dag:
Blade Runner The Final Cut
2 en 5 juli te bewonderen in Lumiere
=================
From: mat.verberkt@scarlet.be
Subject: Re: Le Bal
Date: Fri, 26 Jun 2015 00:29:23 +0200
To: lorenzo.xxxx@xxxx.nl
Kijk, dat is nou mijn probleem. Films uit het commerciele circuit die ik in filmhuizen moet gaan bekijken.....
=================
Op 26-jun.-2015, om 09:08 heeft Lorenzo <lorenzo.xxxx@xxxxx.nl> het volgende geschreven:
Gaat het niet om de kwaliteit van een film, in plaats van het budget of de opbrengst?
=================
From: mat.verberkt@scarlet.be
Subject: Re:Re: Le Bal
Date: Sat, 27 Jun 2015 17:10:53 +0200
To: lorenzo.xxxx@xxxx.nl
Beste Lorenzo
Juist. Het gaat om de kwaliteit van een film en daar hebben filmhuizen als Lumiere, eigenlijk al sinds het ontstaan van filmhuizen een bijzondere opdracht: films laten zien die het moeilijk hebben om te overleven in het commerciële circuit; niet uit gebrek aan kwaliteit, maar aan bijvoorbeeld commerciële disitributie. Lumiere laat zich sinds het vertrek van oprichter Jan Besselink afrekenen op publiekscijfers en niet meer op het manifeste dat filmhuizen van commerciele bioscopen onderscheidt. En dat is: hoogwaardige, artistiek en creatief relevante films die het niet van box office en andere door winstbejag aangedreven instrumenten moeten hebben.
Blade Runner is bijvoorbeeld een door en door geëxploiteerde film die al bij de eerste distributie 33,8 miljoen dollar heeft opgeleverd (tegenover 28 miljoen productiekosten). Vandaar dat ze het uit gaan buiten. Want 5 miljoen winst is tegenwoordig niets meer. Maar de vraag blijft gewettigd: wat doet zoiets in een (gesubsidieerd) filmhuis? Inderdaad: publiekscijfers....
De filmhuizen hebben echter o.a. een taak tot verheffing en duiding, en niet om te concurreren met commerciële exploitatiefabrieken en moeten juist wars zijn van producentenmotieven als winstmaximalisatie.
Inderdaad, in een kapitalistisch systeem passen geen gesubsidieerde filmhuizen. Een van de quadriljoene redenen waarom ik anti-kapitalistisch, radicaal-democratisch ben en vooral de arme Grieken wil steunen omdat ze er zo zijn ingeluisd door de bij de woorden 'marktwerking' en 'privatisering' onanerende politici, mechanistische beleidsmakers en andere idioten.
Salut, mon ami. Il faut confronter....
Mat
donderdag 14 mei 2015
Saskia Belleman is een gevaarlijke gek, niet Tarik Z.
Dinsdagavond 12 mei zat ik voor de tv bij vriend Jan (zelf heb ik geen tv maar voor een goede voetbalwedstrijd schuif ik graag aan; dinsdag was Bayern tegen Barcelona, maar dit terzijde). Daarna keken we gezamenlijk naar Pauw. Ik ga geen oordeel vellen over dit programma omdat ik geen tv heb en onregelmatig kijk en (te meer) ik een bijzondere, maar verder niet na te volgen waardering voor deze man heb. Ook dit terzijde. Ik mis Witteman echter he-le-maal niet. Wel een redactie die maximaal functioneert, met kennis van zaken en niet alleen gebrand op het zoeken van juiste gasten voor de juiste kijkcijfers. Ach. Redactie is duur. Goede redactie nog duurder.
Ja daarom, heb ik geen televisie; redactie is een probleem in tijden waar kwaliteit een afvinkbaar begrip is op basis van parameters als kijkcijfers, kijkersgunst en promotiewaarde. Use value dus in plaats van Exchange value (om maar eens in de marktgeoriënteerde terminologie te blijven)
Noem me van de oude stempel (ik ben van '56, dus dat kan kloppen).
Maar die dinsdagavond na de derde wedstrijd in de halve finale, en vriend Jan even doorzapte om de UEFA-reclame te ontwijken, kwam ik dus bij Pauw. Daar werd ik getuige van zo ongeveer de grootste domheid die ik ooit in de journalistiek ben tegengekomen.
En die domheid heeft een naam:
Saskia Belleman!
Werkzaam bij nog steeds de grootste krant in Nederland als rechtbankverslaggeefster. En dan ook nog zo dom, dat ze zelfs een gevaar is voor het gezonde mensenleven. Als ik Sjuul Paradijs was, zou ik haar promoveren tot marketing-assistente om die grote krant verder te promoten als de "wij-nemen-u-toch-niet-serieus"-periodiek (waarmee overigens nauwelijks een verschil wordt aangetoond met veel andere media in Rijkswaterstaattothierland, zowel in druk als in beeld).
De kwezelarij van Saskia Belleman ontvouwde zich in slechts een fractie en wel exact bij 6'08" in de uitzending van Pauw. Jeroen Pauw leest daarin een mail voor die Tarik Z. had achtergelaten bij de redactie van het programma. Pauw citeert een fragment daaruit om aan te tonen dat de jongeman - die, u weet wel, (nepgewapenderhand) zendtijd bij de publieke omroep eiste - wel een coherente gedachtegang zou hebben. Ik citeer mee:
"De televisie is het dominerend medium voor informatie, of beter desinformatie. Door de digitale samensmelting van woord, toon en beeld heeft ze grote invloed. Men dient zich ervan bewust te zijn dat met een volledige controle van de sociale communicatiemiddelen de massa geconditioneerd kan worden omdat men zo haar denken en wensen naar behoefte kan manipuleren. Wie de media beheerst kan bepalen hoe de massa denkt en kan deze controleren en sturen."
Ik hoorde in deze zin de context van The Powers That Be van David Halberstam uit 1979, maar nog veel meer de crux van Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media van Edward S. Herman en Noam Chomsky uit 1988; ik zag voor me de verrijzing van het Murdoch-imperium en de mediale machinaties van Berlusconi; ik ervoer de verdwazing van zogeheten kwaliteitskranten met hun columnisme, gefabriceerde wijsheden, opgepepte bijlages en 'grote journalistieke verhalen' die net zo goed achter een bureau met een goede internetverbinding zouden kunnen worden geschreven; ik beleefde het leed van mij bekende weldenkende en dus vorsende journalisten (ook redacteuren) die tegenwoordig moeten opvechten tegen een multiple horde van beterverdienende voorlichters en spindoctors, die is doorgedrongen op niveaus van waterschappen, toneelverenigingen en zorginstellingen, waar de bazen zich CEO noemen.
Kortom: Tarik Z. sprak een waarheid van jewelste waar zelfs The First Casualty van Phillip Knightley niet aan toe is gekomen en waar al die embedded journalisten, al dan niet in oorlogsgebied, tegenwoordig mee van doen hebben.
En wat zegt Belleman? Exact op 6'08": ...meer van een dictator.
Tarik Z. een dictator? Tarik Z. is een jongeman die - om wat voor reden ook - zich ernstig zorgen maakt over een tendens in onze samenleving. OK, het gijzelen van een populair tv-programma (NOS-journaal) is misschien niet de slimste manier, en de knulligheid waarmee dat allemaal is gebeurd is ook niet echt een pré. En zeker niet in dit tijdsgewricht waar zo gehunkerd wordt naar aandacht. Maar ".... meer van een dictator". Dan heb je niets begrepen van het tijdgewricht waarin we zitten.
Ik verklaar Belleman dan ook als een incohorent lullend grachtengordelkutje en een gevaar voor de samenleving. Een samenleving die overigens grotendeels drijft op de mening van haar krant.
PS.
Redactieleden Pauw: die meer jullie best. Blijf bij de pinken en laat jullie niet gek maken door netcoordinatoren, of hoe heten die dictators bij de publieke omroep ook alweer.
Ja daarom, heb ik geen televisie; redactie is een probleem in tijden waar kwaliteit een afvinkbaar begrip is op basis van parameters als kijkcijfers, kijkersgunst en promotiewaarde. Use value dus in plaats van Exchange value (om maar eens in de marktgeoriënteerde terminologie te blijven)
Noem me van de oude stempel (ik ben van '56, dus dat kan kloppen).
Maar die dinsdagavond na de derde wedstrijd in de halve finale, en vriend Jan even doorzapte om de UEFA-reclame te ontwijken, kwam ik dus bij Pauw. Daar werd ik getuige van zo ongeveer de grootste domheid die ik ooit in de journalistiek ben tegengekomen.
En die domheid heeft een naam:
Saskia Belleman!
Werkzaam bij nog steeds de grootste krant in Nederland als rechtbankverslaggeefster. En dan ook nog zo dom, dat ze zelfs een gevaar is voor het gezonde mensenleven. Als ik Sjuul Paradijs was, zou ik haar promoveren tot marketing-assistente om die grote krant verder te promoten als de "wij-nemen-u-toch-niet-serieus"-periodiek (waarmee overigens nauwelijks een verschil wordt aangetoond met veel andere media in Rijkswaterstaattothierland, zowel in druk als in beeld).
De kwezelarij van Saskia Belleman ontvouwde zich in slechts een fractie en wel exact bij 6'08" in de uitzending van Pauw. Jeroen Pauw leest daarin een mail voor die Tarik Z. had achtergelaten bij de redactie van het programma. Pauw citeert een fragment daaruit om aan te tonen dat de jongeman - die, u weet wel, (nepgewapenderhand) zendtijd bij de publieke omroep eiste - wel een coherente gedachtegang zou hebben. Ik citeer mee:
"De televisie is het dominerend medium voor informatie, of beter desinformatie. Door de digitale samensmelting van woord, toon en beeld heeft ze grote invloed. Men dient zich ervan bewust te zijn dat met een volledige controle van de sociale communicatiemiddelen de massa geconditioneerd kan worden omdat men zo haar denken en wensen naar behoefte kan manipuleren. Wie de media beheerst kan bepalen hoe de massa denkt en kan deze controleren en sturen."
Ik hoorde in deze zin de context van The Powers That Be van David Halberstam uit 1979, maar nog veel meer de crux van Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media van Edward S. Herman en Noam Chomsky uit 1988; ik zag voor me de verrijzing van het Murdoch-imperium en de mediale machinaties van Berlusconi; ik ervoer de verdwazing van zogeheten kwaliteitskranten met hun columnisme, gefabriceerde wijsheden, opgepepte bijlages en 'grote journalistieke verhalen' die net zo goed achter een bureau met een goede internetverbinding zouden kunnen worden geschreven; ik beleefde het leed van mij bekende weldenkende en dus vorsende journalisten (ook redacteuren) die tegenwoordig moeten opvechten tegen een multiple horde van beterverdienende voorlichters en spindoctors, die is doorgedrongen op niveaus van waterschappen, toneelverenigingen en zorginstellingen, waar de bazen zich CEO noemen.
Kortom: Tarik Z. sprak een waarheid van jewelste waar zelfs The First Casualty van Phillip Knightley niet aan toe is gekomen en waar al die embedded journalisten, al dan niet in oorlogsgebied, tegenwoordig mee van doen hebben.
En wat zegt Belleman? Exact op 6'08": ...meer van een dictator.
Tarik Z. een dictator? Tarik Z. is een jongeman die - om wat voor reden ook - zich ernstig zorgen maakt over een tendens in onze samenleving. OK, het gijzelen van een populair tv-programma (NOS-journaal) is misschien niet de slimste manier, en de knulligheid waarmee dat allemaal is gebeurd is ook niet echt een pré. En zeker niet in dit tijdsgewricht waar zo gehunkerd wordt naar aandacht. Maar ".... meer van een dictator". Dan heb je niets begrepen van het tijdgewricht waarin we zitten.
Ik verklaar Belleman dan ook als een incohorent lullend grachtengordelkutje en een gevaar voor de samenleving. Een samenleving die overigens grotendeels drijft op de mening van haar krant.
PS.
Redactieleden Pauw: die meer jullie best. Blijf bij de pinken en laat jullie niet gek maken door netcoordinatoren, of hoe heten die dictators bij de publieke omroep ook alweer.
woensdag 6 mei 2015
Werner & Dr. Michael W.
Vorige maand was ik bij de herdenking van Werner Ruhnau in Gelsenkirchen (de stad van Schalke 04). Waarom ik daar was, doet er even niet toe. Maar wat er wel toe doet, is hoe een stad haar architect (van o.a. het Musiktheater im Revier) eert. Zondagochtend met Bach, danstheater en een performance, enkele glansrijke toespraken van intendant, burgemeester en minister. Het was mooi, mooier dan een theatervoorstelling.
Ik zag daar ook Michael. Ooit Geschäftsführer van de Künstlernekropole Kassel . Ik had hem al lang niet meer gezien. Ook hij betoonde eer aan een groot architect.
Bij ons afscheid nam ik deze foto.
En dacht aan Paul van Ostaijen
Alpejagerslied
Voor E. du Perron
Een heer die de straat afdaalt
een heer die de straat opklimt
twee heren die dalen en klimmen
dat is de ene heer daalt
en de andere heer klimt
vlak vóór de winkel van Hinderickx en Winderickx
vlak vóór de winkel van Hinderickx en Winderickx van de beroemde hoedemakers
treffen zij elkaar
de ene heer neemt zijn hoge hoed in de rechterhand
de andere heer neemt zijn hoge hoed in de linkerhand
dan gaan de ene en de andere heer
de rechtse en de linkse de klimmende en de dalende
de rechtse die daalt
de linkse die klimt
dan gaan beide heren
elk met zijn hoge hoed zijn eigen hoge hoed zijn bloedeigen hoge hoed
elkaar voorbij
vlak vóór de deur
van de winkel
van Hinderickx en Winderickx
van de beroemde hoedemakers
dan zetten beide heren
de rechtse en de linkse de klimmende en de dalende
eenmaal aan elkaar voorbij
hun hoge hoeden weer op het hoofd
men versta mij wel
elk zet zijn eigen hoed op het eigen hoofd
dat is hun recht
dat is het recht van deze beide heren
Ik zag daar ook Michael. Ooit Geschäftsführer van de Künstlernekropole Kassel . Ik had hem al lang niet meer gezien. Ook hij betoonde eer aan een groot architect.
Bij ons afscheid nam ik deze foto.
Alpejagerslied
Voor E. du Perron
Een heer die de straat afdaalt
een heer die de straat opklimt
twee heren die dalen en klimmen
dat is de ene heer daalt
en de andere heer klimt
vlak vóór de winkel van Hinderickx en Winderickx
vlak vóór de winkel van Hinderickx en Winderickx van de beroemde hoedemakers
treffen zij elkaar
de ene heer neemt zijn hoge hoed in de rechterhand
de andere heer neemt zijn hoge hoed in de linkerhand
dan gaan de ene en de andere heer
de rechtse en de linkse de klimmende en de dalende
de rechtse die daalt
de linkse die klimt
dan gaan beide heren
elk met zijn hoge hoed zijn eigen hoge hoed zijn bloedeigen hoge hoed
elkaar voorbij
vlak vóór de deur
van de winkel
van Hinderickx en Winderickx
van de beroemde hoedemakers
dan zetten beide heren
de rechtse en de linkse de klimmende en de dalende
eenmaal aan elkaar voorbij
hun hoge hoeden weer op het hoofd
men versta mij wel
elk zet zijn eigen hoed op het eigen hoofd
dat is hun recht
dat is het recht van deze beide heren
vrijdag 3 april 2015
Naar de maan
Dit is Margaret Hamilton (geboren 1936). Zij was de chef software ontwikkeling voor de NASA ten tijde van het Apolloproject, het Amerikaanse ruimtevaartprogramma om mensen naar de maan te sturen. Zij staat voor het on-board computerscript van de Apollo 11 die in 1969(!) Neil Armstrong, Buzz Aldrin en Michael Collins naar de maan kon sturen en de eerste twee op de maan liet landen en weer liet terugkeren naar de aarde, nadat ze weer waren aangedokt bij Collins aan de Apollo capsule.
Dit script past nu makkelijk op een iPhone 6 en dan heb je nog ruimte voor foto's, apps om te facebooken, te twitteren etc. en nog de nodige Gigs aan muziek als je wilt, en je kunt er bovendien mee telefoneren over de hele wereld. (Let op! Met de rekenkracht van een iPhone 6 kun je mensen veilig op de maan laten landen (en weer veilig laten terugkeren naar de aarde!)
Just as a reminder! Waar zijn we over 46 jaar? Sprookjes worden waar. Durf wordt beloond.
Il faut confronteer les idées vagues avec des images claires
Abonneren op:
Posts (Atom)
