Uit de luwte?

De wereld ontwaakt. Hier in de luwte zindert het stillekes. Het ongeduld van de mensen om het leven weer op te pakken is zichtbaar. Ondanks alle vooraangekondigde restricties met het dreigende oog op een tweede golf. Of zelfs een derde, of misschien zelfs – zoals sommigen beweren – een eeuwigdurende terugkerende golf.

Eenrichtingsverkeer in winkelstraten, voorzichtige heropening van de horeca, ontlasting van de ziekenhuizen, het geknutsel tijdens het nieuwe begroeten, de afbakening van rijen voor supermarkten, het ontsmetten van gebruikte voorwerpen, het gebruik van tweede woningen, het gereguleerd bezoeken van zorginstellingen en ziekenhuizen, de dreigende kaalslag in de cultuur, en de ophanden zijnde recessie (die volgens enkele economen maar van korte duur zal zijn)… het zijn de omstandigheden die velen van ons zien dat het ergste leed is geleden.

Ik laat graag in het midden of dat allemaal klopt.

Ik wacht af. Ik wacht af met de wetenschap dat ik hier in de luwte mij eigenlijk best wel vermaak. Ondanks dat mijn actieradius al twee maanden zeer beperkt is en ik elke rits in de muren heb verkend; elk stofje heb weggewerkt; elke dag geen ander nieuws heb gezien dan corona hier, corona daar; elk blaadje van planten en bomen aan een nauwkeurige inspectie heb kunnen onderwerpen (dus de lente op de voet heb gevolgd); nog nooit zo weinig kilometers heb gemaakt om vrienden, bekenden, collega’s te kunnen zien; bijna elke dag – met dank aan het prachtige weer – kan genieten van die ongekend strakke blauwe luchten, bijna zonder condensstrepen; de terugkeer van de bevers; Ilja Leonard Pfeijffer heb zien degraderen van een briljant schrijver, dichter tot een middelmatig chroniqueur; op afstand afscheid heb moeten nemen van enkele gewaardeerden, bekenden, jazelfs een geliefde, en hier en daar zelfs mensen heb kunnen troosten, kunnen oppeppen.

Dat alles hier in de luwte. De luwte waar ik me desondanks of juist dankzij, op mijn plek voel. Want hier vanuit de luwte ben ik alleen maar indirect getroffen door de waan van de dag, die in tijden van corona, alleen nog maar prangender en bedrukkender is geworden en door de uitwas waarschijnlijk manifester wordt dan ooit. Omdat de waan nu gereguleerd is en zoals het er naar uit ziet ook zal blijven. Dat noemen ze het ‘nieuwe normaal’.

Daarom verkies ik om in de luwte te blijven, en kan ik vanuit deze uitkijkpost verder gaan met mijn observaties en met de juiste, afstand gadeslaan dat de lucht weer langzaam troebeler wordt, dat de shop-till-you-droppers de binnensteden weer overrompelen, en de schijnbaar zorgelozen weer worden aangespoord om overprijsde lattes en frappucinos te drinken, dat de verveelde mens zich laat verdoven door het ene na het andere overrompelende evenement, dat Ryan Air ons weer aanspoort om net te doen alsof we allemaal voor een prikkie wereldreizigers kunnen zijn, en in het kielzog daarvan het verdienmodel Airbnb de mooie binnensteden tot rolbanen voor miljoen sleepkoffers ombouwt, , dat ik kritiekloos even de auto neem om een paar kilometer verderop een pakje shag te kopen.

De luwte. Het is een luxe. Die wil ik houden en wacht met spanning het vervolg af.