De toestand is hopeloos maar niet ernstig is de titel van een programma op Radio 1 (de kwalitatief briljante versie, die van de VRT, dus niet die in elkaar gekwakte, vaak slecht geredigeerde, uit een van de Hilversa). Poezie!
Bovendien sluit die titel aan bij mijn toestand (en die van miljoenen anderen).
Aan huis gekluisterd raak ik zeer vertrouwd met het fenomeen van binge-watching. Hopeloos. In het verleden had ik daar een bescheiden ervaring mee toen ik de moeder van alle stream-series The Sopranos tussen 1999 en 2006 heb verzwolgen, heb opgenomen en daarna nog een keer of twee bekeken heb. Twee jaar later gevolgd door Breaking Bad. Ook die heb ik nog maar eens een keer extra bekeken. Tenslotte, zo mijn bescheiden mening, heb je daarmee toch wel de twee beste series aller tijden te pakken.
Maar toen was er nog geen Netflix hier in de luwte en moest ik netjes wachten totdat de vpro of Canvas de afleveringen mondjesmaat toedienden.
Dat gaat nu dus anders. Want aangezien ik nu tijd genoeg heb en toch al zo goed als nooit lineaire tv kijk (ik heb pas sinds anderhalve jaar een een tv met kabelabonnement) pluis ik Netflix door en tussen de bagger zitten er wel eens een aardige documentaire en een paar echt verrassende series. Dat doe ik omdat ik me moet gedragen alsof ik ziek ben (of in ieder geval opgesloten zit) zonder dat ik ziek ben.
Een hopeloze situatie, maar vooralsnog niet ernstig (zolang we de afstand maar kunnen behouden en niemand getuige is van elkaars hopeloosheid)
Met al dat gezoek en gekijk ben ik echter in de vingers geraakt van het algoritme van Netflix. Het begon met One of us over het lot van drie mensen die verdreven worden uit een chassidische gemeenschap in New York. Daarna kreeg ik van de streamingsdienst de tip om maar eens naar Unorthodox te kijken. Een gedramatiseerde versie met ongeveer hetzelfde thema. Netflix moet wel denken: dat IP-adres daar moet wel iets hebben met geïsoleerde religieuze gemeenschappen en plots kreeg ik aanbevelingen om ook naar שטיסל(Shtisel) te kijken, de komedie Wolkenbruchs wunderliche Reise in die Arme einer Schickse maar ook hele zware ernstige documentaires over ghetto's, concentratiekampen, Einsatzgruppen...
Zoals gezegd: tijd genoeg, dus heb ik Shtisel maar eens bekeken. Twee seizoenen verdeeld over drie dagen. (Overigens een aanrader vanwege de geweldige acteerprestaties, maar het verhaal gaat 24 afleveringen eigenlijk nergens anders over dat een jongeman maar niet aan de pruikendragende vrouw geraakt en liever wil schilderen).
Maar in tijden van corona is dat niet het enige algoritme waar ik in word opgenomen. Ik weet niet hoe het anderen vergaat, maar ik zie op Instagram en het door mij dezer tijden vaak gebruikte Facebook heel veel specifieke advertenties opduiken die mij echt bestemd lijken voor mensen die niets anders te doen hebben dan originele foto's en filmpjes te creëren. Maar ook voor mensen die behoefte hebben aan yoga, mindfullness, bezinning, fitness zonder instructeurs, tuinieren en muziek- en taallessen zonder leraar (terzijde: ik krijg regelmatig advertenties of ik hebreeuws wil leren).
Coronatijden. Dat virus komt niet alleen via lichamelijke sappen, maar ook nog eens in de vorm van algoritmes.
Netflix heeft me inmiddels gevraagd om ook Kalifat te bekijken. Ook over een geïsoleerde religieuze gemeenschap, maar dan anders. Ik heb het in een dag uitgekeken, deze zweedse serie. Top!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten