Volksfeest
Carnaval is morsdood
Mijn ouders zeiden vroeger dat ik pas op zondagochtend mijn ‘pekske’ aan mocht . Dinsdagavond ging het weer uit. Daarna weer normaal doen. Gelukkig had ik vrijzinnige ouders die meenden dat carnaval beter de normaliteit kon zijn, want de wereld was gek genoeg. Ik ga al ruim tien jaar met carnaval niet meer de straat op of de kroeg in en wel hierom:carnavalssocioloog Theo Franssen legt de vinger op de zere plek, carnaval wordt volgens hem bedreigd door minder enthousiastelingen, minder cafés, regelzucht. Ik ben echter van mening dat, ondanks massale participatie, carnaval – zoals Franssen en ik het graag zien – niet bedreigd wordt, maar al morsdood is. De echte doodsoorzaak is dat het carnaval zijn unieke lokale, dus heterogene karakter heeft verloren door de regionale media en commercie. Dat zijn de echte vijanden van het carnaval, waarvan Franssen, net als mijn ouders, terecht zegt dat het maar drie dagen mag duren en geen dag langer. Met lede ogen heb ik moeten aanzien dat onder aanvoering van die media, gesponsord door ‘s lands bierbrouwers, er een zogenaamd homogeen ‘Limburgs’ feest van werd gemaakt. Mediale eenheidsworst, geënsceneerd plezier. Carnaval wordt daar bij elkaar geschreeuwd door presentatoren die ingestudeerd vloeiend van het Sittards, via het Roermonds en het Heerlens naar het Genneps terug op het Maastrichts overgaan met het logo van brouwers in hun nek. Theo Franssen had zijn collega Jürgen Habermas kunnen parafraseren: carnaval is door media en commercie verschoven van de leefwereld naar de systeemwereld. En die wereld is zijn graf. Mislukte social engineering dus. Want carnaval is een volksfeest en geen instituut.
Mat Verberkt Eben-Emael (B)http://digitaleeditie.nrc.nl/digitaleeditie/NH/2015/1/20150217___/1_18/NRC_20150217_1_010_article1.pdf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten